The Vietnam Veterans : The Days Of Pearly Spencer 1988

The Vietnam Veterans is a French psychedelic band, hailing originally from Chalon-sur-Saone, a commune in eastern France.

They released six full-length albums during the 1980s, starting in 1983. The band was praised by many alternative music publications, including Bucketfull of Brains during the 1980s. After a 21-year-long pause, they are now active again.

After releasing their compilation album The Days of Pearly Spencer in 1988, they broke up, and some members moved on to other projects.

In 2005 The Vietnam Veterans released a single called "I Give You My Life / Children Eyes", and in 2009 a full-length album called Strange Girl (As The Gitanes).

The band The Gitanes was one of the projects a few of the former Vets had, and the name is now added to The Vietnam Veterans name, calling it "The Vietnam Veterans (a.k.a. The Gitanes)".

Their record label gave the following statement: "The Vietnam Veterans are no more. This album contains material which was recorded during long night sessions, but remained unreleased. With the re-recordings of the old "demo" songs, they want to prove that they are better than ever. Now it's time to die!"

The Vietnam Veterans has later come to life again, and released a new full-length album in 2009.


Track listing
# CD/LP     Title     Writer(s)     Length
1.  The Days of Pearly Spencer *     David McWilliams     4:22
2.  500 Miles **     Hedy West      5:54
3.  Is This Really the Time ***     Mark Enbatta     3:18
4.  Burning Temples ***     Mark Enbatta     4:19
5.  Don't Try to Walk on Me ***     Mark Enbatta     3:39
6.  Dogs ***     Mark Enbatta     4:43
7.  You're Gonna Fall ***     Mark Enbatta     3:59
8.  Dreams of Today ***     Mark Enbatta     6:18
9.  Be My Baby ****     Ellie Greenwich, Jeff Barry, Phil Spector     6:01 
10.The Trip ***** (CD only)     Kim Fowley     23:53

*          First recording originally planned for a 7" release (1986)
**        Recorded at the "Ancient Times" session (1986)
***      Live in the studio, recorded during the "Catfish" session (1987)
****    Recorded at the "Crawfish for the Notary" session, with the intension to
           contribute it to Lolita Various Artists LP (1984). Remixed.
***** Recorded live April 6, 1984 at "Chez Paaulette" Tour (France). Guest  vocals by Pascal       Rougedix (former leadsinger of "The Piranhas"). This legendery recording of "The Trip" was supposed to bee the B-Side of the announced, but never released US-compilation LP on Voxx Records. Special. Thanx to Greg Shaw for giving us the exclusivity.

Label: Music Maniac Records ?– MM CD 014

Format: CD, Compilation

Country: Germany

Released: 1988

Genre: Rock

Style: Garage, Psychedelic Rock

The Vietnam Veterans were

Mark Enbatta: Vocals, Guitar

Lucas Trouble: Keyboards

Greg Jones: Guitar

Martin Joyce: Drums

Angelo Jupp: Bass

MP3 Size; 156 MB

Flac Size: 444 MB

Theatre Of Hate : The Singles 1983

Theatre of Hate are a British post-punk, New Wave band formed in Britain in 1980.

Led by singer-songwriter Kirk Brandon (formerly of the Pack), the original group also consisted of guitarist Steve Guthrie, bassist Stan Stammers (formerly of the Straps and the Epileptics), saxophonist John "Boy" Lennard and drummer Luke Rendle (formerly of Crisis and the Straps).

In 1980, the Pack ended and Theatre of Hate were formed, with Luke Rendle on drums, Stan Stammers joining on bass, Steve Guthrie on guitar and John "Boy" Lennard on sax (the Werner brothers joined the Straps, who Stammers had previously played for).

Inspired by Antonin Artaud's book Theatre and its Double. The band took its name from the concept of the Theatre of Cruelty: "Artaud called for the emotional involvement of the audience.

Singer Brandon borrowed the thespian term because he was trying to do the same." The first Theatre of Hate release was the "Original Sin" single in November 1980, which reached No. 5 on the UK Indie Chart. " It was followed by "Rebel Without a Brain" in April 1981, and "Nero" in July. They garnered much early attention as a live act and made their full-length debut in 1981 with the live album He Who Dares Wins (Live at the Warehouse Leeds), released on vinyl on their own Burning Rome label.

Guthrie left the band shortly after the album's release. Another live recording followed, Live at the Lyceum, issued on cassette, also in 1981.
In August 1981, Theatre of Hate entered the studio with producer Mick Jones of the Clash to record their first non-live album, Westworld, released on 19 February 1982 by Burning Rome.

Shortly after the album was recorded, new guitarist Billy Duffy (formerly of the Nosebleeds) joined the band, and soon after that, drummer Rendle was replaced by Nigel Preston. The album reached No. 17 in the UK Albums Chart, and also spawned the Top 40 single "Do You Believe in the West World".

Also in February 1982, in an effort to combat bootlegging of their concerts, Theatre of Hate released another live album, He Who Dares Wins, recorded in September 1981 in Berlin.

Theatre of Hate released a new single, "The Hop", in May 1982, followed by the "Eastworld" single on 28 August. The band split in 1983. Revolution, a posthumous 1983 compilation album, spent three weeks in the UK Albums Chart, peaking at No. 67.

   
TRAXS

01. Original Sin   3:31    

02. Legion  3:28    

03. Rebel Without A Brain  3:51    

04. My Own Invention  3:18    

05. Nero  7:22    

06. Nero 2:07

07. Incinerator    4:20

08. Do You Believe In The Westworld (7")  3:45 

09. Propaganda  3:06    

10. Original Sin (Re-recorded)  3:34    

11. The Hop  2:46    

12. Conquistador  3:04    

13. Eastworld  3:35        

14. Assegai  3:23    

15. Poppies  3:45        

16. Americans  3:45

Bonus Track

17. Anniversary  5:08

 DO YOU BELEIVE IN THE WEST WORLD    LYRICS 

The yellow sun was setting in tombstone

The citizens were gone but not to their homes

By a freak a coin in the piano made it play

But only the wind and the dust heard it say

Do you believe in the Westworld?

Do you believe in the Westworld?

By a freak a coin in the piano made it play

But only the wind and the dust heard it say

Do you believe in the Westworld?

Do you believe in the Westworld?

From the south on a wind in walked a cowboy

The saloon was dry but his guns were well oiled

Somehow he remembered when he kissed his wife

And when he said goodbye

But that was before the circus with the bear arrived

Oh the bear it roared as the gun was fired

Then the cowboy turned the gun on himself as he sang

"No-ones alive"

Do you believe in the Westworld?

Do you believe in the Westworld?

MP3 @ 320 : 157 MB

FLAC :  430 MB

Bo Diddley: His Best 1997

Ellas McDaniel (born Ellas Otha Bates, December 30, 1928 – June 2, 2008), known as Bo Diddley, was an American singer, guitarist, songwriter and music producer who played a key role in the transition from the blues to rock and roll. He influenced many artists, including Buddy Holly, Elvis Presley, the Beatles, the Rolling Stones, and the Clash.

His use of African rhythms and a signature beat, a simple five-accent hambone rhythm, is a cornerstone of hip hop, rock, and pop music. In recognition of his achievements, he was inducted into the Rock and Roll Hall of Fame and received Lifetime Achievement Awards from the Rhythm and Blues Foundation and a Grammy Award from the National Academy of Recording Arts and Sciences.

He is also recognized for his technical innovations, including his distinctive rectangular guitar, with its unique booming, resonant, shimmering tones. In 2017, Diddley was inducted into the Rhythm and Blues Music Hall of Fame.

Diddley's hit singles continued in the 1950s and 1960s: "Pretty Thing" (1956), "Say Man" (1959), and "You Can't Judge a Book by the Cover" (1962). He also released numerous albums, including Bo Diddley Is a Gunslinger and Have Guitar, Will Travel. These bolstered his self-invented legend. Between 1958 and 1963, Checker Records released eleven full-length Bo Diddley albums.

In the 1960s he broke through as a crossover artist with white audiences (appearing at the Alan Freed concerts, for example), but he rarely aimed his compositions at teenagers. The album title Surfing with Bo Diddley derived from his influence on surf guitarists rather than surfing per se.

Collaborations

Chuck Berry Is on Top, with Chuck Berry (Chess, 1959)

Two Great Guitars, with Chuck Berry (Checker, 1964)

Super Blues, with Muddy Waters and Little Walter (Checker, 1967)

The Super Super Blues Band, with Muddy Waters and Howlin' Wolf (Checker, 1968)

TRACKS

01. Bo Diddley     2:48

02. I'm A Man     3:02

03. You Don't Love Me     2:54

04. Diddley Daddy     2:29

05. Pretty Thing     2:52

06. Bring It To Jerome     2:30

07. I'm Looking For A Woman     2:35

08. Who Do You Love     2:31

09. Hey! Bo Diddley     2:14

10. Mona (a/k/a I Need You Baby)     2:23

11. Before You Accuse Me     3:08

12. Say Man     3:17

13. Dearest Darling     2:54

14. Crackin' Up     2:07

15. Story Of Bo Diddley     2:54

16. Road Runner     2:49

17. Pills     2:52

18. I Can Tell     4:36

19. You Can't Judge A Book By Its Cover     3:16

20. Ooh Baby     3:49

Label: MCA Records ?– CHD-9373, Chess ?– CHD-9373

Series: The Chess 50th Anniversary Collection –

Format: CD, Compilation

Country: US

Released:1997

Genre: Rock, Blues / Soul

Style: Rock & Roll, Rhythm & Blues

MP3 Size:  133 MB

Flac Size: 338 MB

ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥΝΑΣ 2019 - Ο ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝ

Αυτό το Κουκουρούκου διήγημα αποτελεί μέρος από μια αδημοσίευτη συλλογή 20 διηγημάτων Παρά-Λογοτεχνίας και Παράλογο-Τεχνίας με τίτλο «ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΠΑΝΙΕΡΑΣ». Ποιος εκδοτικός οίκος θα τολμούσε να τα δημοσιεύσει άλλωστε;

Γράφτηκε το Σεπτέμβρη του 2019 στην παραλία του Ρούκουνα, στο νησί της Ανάφης.

Μερικά απότα ονόματα δεν είναι πλασματικά και ανήκουν στα παιδιά που γνώριζα και γνώρισα  φέτος. Γύρισα στην Ανάφη μετά από 18 χρόνια και έλιωσα . Ελπίζω αυτό το διήγημα να μη προσβάλει κάποιον από εσάς.

Το δύο χιλιάδες πριν και παρατρέχατο, περιπλανώμενος στους κήπους των ψιθύρων, οι πλανητικές τριχομονάδες του Σύμπαντος συνωμότησαν, φέρνοντάς με σε επαφή με ένα παράξενο πλασματίδιο
που γυρόφερνε στις παραλίες της Ανάφης και το όνομά της ήταν Βάλια . Μια γλυκούλα νεραϊδονονά, η Λουίζα, την είχε προικίσει με τρελά τζιτζιλόνια,  τα οποία χόρευαν ρεμπετοειδώς τη στιγμή της αποκοπής του ομφάλιου λώρου της κερνώντας το μωρουδίστικο κρεβατάκι της με Μανδραγόρες, Αμανίτες και παραισθησιογόνους πεοπαίκτες. Η βάπτιση ετελέσθη σε στενόχορδο οικιακό περιβάλλον, ο ουρανός υποκλίθηκε στους αθάνατους Drug Θεούς την επιούσια εκείνη ημέρα, συμπαντικές αστραπές βυθούλιασαν το άγριο τοπίο, παρδαλά μουνόχνωτα αστραπόβροντα σύννεφα και  κουλά Χερουβίμ τραγούδησαν χαρμόσυνα το γεγονός στην παραλία του Ρούκουνα.

Το κοριτσάκι μεγάλωνε με χρυσόσκονη και βαζελινοσκορδαλιά, έγινε γυναίκα και αποφάσισε να επιστρέψει στη γενέτειρα των  Ρουκουναϊκών  απολαύσεων.

Αδημονούσα όπερ, τρέχει χαρούμενη και ευτελής στην παραλία, πατάει ευπρόσδεκτους Νεάντερταλ αχινούς των βράχων, βογκάει ευμενώς από τον πόνο, παιχνιδίζει πλατσουριστικώς με τα πεογάλαζα κύματα, φθάνει στην ταβέρνα της Ζαμπέτα όπου μασαμπουκίζει  μια μερίδα πατάτες φούρνου, και στο τέλος σκοντάφτει πάνω στον Μουσικομπουζουκόβιο Σταύρο. Τον Αεί και Εσαεί άρχοντα της παραλίας. Δίχως να το σκεφθεί πολλάκις, τραβάει μια φωτογραφία στον ήδη ηλικιακώς εύμορφο μουσικό,  ο οποίος διάβαζε το βιβλίο του ΄Οσκαρ  Γουάιντ « ΤΟ ΠΟΡΤΕΤΟ ΤΟΥ ΝΤΟΡΙΑΝ ΓKΡΕΥ» .

-          Θα μου δώσετε ένα αυτόγραφο; Ρωτάει η τρισχαριτωμένη αδημουνούσα κορασίδα.

Σοβαρότατος ο Σταύρος γυρίζει, κοιτάζει με άπλετο βλέμμα την παιδούλα και δίχως να το σκεφθεί, ζωγραφίζει ένα πεντάγραμμο με νότες πάνω στη φωτογραφία της κορασίδας. Το πεντάγραμμο όμως ήταν καταραμένο. Έσβηνε χρόνο με το χρόνο κρατώντας το Σταύρο αναλλοίωτο και αγέραστο.

Περιπλανώμενος στον Ανατολικό Ρούκουνα, οδός Αρμυρίκι νούμερο ένα, σκοντάφτω πάνω στην ρεσεψιονίστ Πέννυ. Ευγενέστατο ξωτικό, ενδεδυμένο με ένα υπεροχοχότατο, τελευταίας τεχνολογίας ψηλοτάκουνο – γόβα στιλέτο – παρεό, το οποίο με υποδέχθει χαμογελώντας μου μπαφιασμένως και εγκαρδίως.

-          Τι θα επιθυμούσατε παρακαβλώ; Ρωτάει πρόσχαρα.

Στέκομαι για μια στιγμή, αφουγκραζόμενος τις απόμακρες μελωδίες του Σταύρου και απαντώ :

-          Κεν Αϊ χεβ ε σουίτα γουίθ τζακούζι εντ παρτούζι πλιζ; Ρωτάω

Μπιθουλιάστηκα μέσα στο γαλάζιο βλέμμα της. Δελφίνια ταξίδευαν μέσα στο τρίσβαθο από τα μάτια  της.
Εικόνες γοργονοφορεμένες έντυναν τον ουρανό της. Φόρεσα το πιο ηλίθιο χαμόγελο που διέθετα και την ξαναρώτησα.
             - Ε ρουμ πλιζ.

Μου χαμογελά μπαφιασμένως και ασυστόλως προσφέροντάς μου ένα παιχνιδιστό τριφυλλάκι απύθμενης γοητείας.

-          Ντοντ γουόκ ον δε γκραςς. Σμόουκ ιτ.

Τυλίγεται ναζιάρικα στο παρεό της και μου απαντά:

-          Σόρρυ ! Νόου ρουμς ! Ονλυ καβάντζες ον δε μπητς . Μπατ ιφ γιου λάϊκ γιου κεν γκόου του δε ΣΟΦΡΟΝΙΟΥΣ Ρουμς

 Στρέφω το βλέμμα μου στη δεξιά πλευρά της παραλίας  και βλέπω το μεγαλεπήβολο κτίριο του δόκτωρα Σοφ. Έστεκε επιβλητικό. Καλυμμένο από αδιόρατα ρακοπήδουλα σύννεφα και μπαφιαμένες ιστορίες. Ένα περίτεχνο σιντριβάνι ρακής κοσμούσε την είσοδο του ιδρύματος, ενώ τέσσερα στρέμματα ινδικής κάνναβης, στόλιζαν τους κρεμαστούς κήπους που εκτείνονταν στο δίπλα και στο παρά δώθε.  

Η φωνή ακούστηκε στεντόρεια, δυνατή και καθαρόαιμη.

-          Θα γίνει χαμόοοοοοοοοος . Κακός Χαμόοοοοοος !

Δε πρόλαβα να βάλω σε τάξεις τις σκέψεις μου, όταν ξάφνου εκτυφλωτικοί προβολείς άναψαν φωτίζοντας  το λόφο, μεθυσμένοι ουρανοί καταρρέουν στην παραλία, άστρα γέρνουν υποκλινόμενα στην παρθένα σιωπή, και ένας θίασος εμφανίζεται, παρουσιάζοντας τη θεατρική παράσταση « ΤΟ ΚΑΒΛΙ ΤΟΥ ΕΡΗΜΗΤΗ» με πρωταγωνίστρια την εξ’ όλης και προ όλης Ντίβα   Αnda ,σε σκηνοθεσία του Πιερ Πάολο Πουτσολίνι .

Πίσω στη ρεσεψιόν του Ρούκουνα η μικρή Βάλια παρακαβλούσε την Πέννυ όπως της δώσει ένα εισιτήριο για τη θεατρική παράσταση.

-          Θα Προσπαθήσω όπως  σας βαλιάσω αμέσως το εισιτήριο. Λέει η Πέννυ.

Η Πέννυ κρυφοκοιτάζει το βλιβλίο εξόδων, εσόδων της παραλίας, ενώ η Βάλια κρύβει πεισματικά στο στήθος της τη φωτογραφία με το πεντάγραμμο που της είχε ζωγραφίσει ο Σταύρος.

Χωρίς να το περιμένει κανείς εμφανίζεται η γλυκιά Λουϊζα .

-          Θα σου δώσω εγώ τον τρόπο για να παρακολουθήσεις την παράσταση. Καταμούτσουνα! θα απολαύσεις την ιέρεια Αnda να ερμηνεύει τη σαγήνη του Πουτσολίνη.

Το  υπερμέγεθες θέατρο καλύπτει ολάκερο το Ρούκουνα. Τα τεράστια επιστύλιά του κοσμημένα με ρολά υγείας, κατασκατωμένα από τους μυριάδες επισκέπτες, ανεμίζουν στον άνεμο προσφέροντας μια αιθέρια ευωδία. 

Το φιλοθεάμων κοινό συνωστίζεται έξω από την είσοδο του θεάτρου, αμέτρητοι  Ρουκουνιστές  θωπεύουν με περίσσια γλυκύτητα  τα γεννητικά τους όργανα, όπως απολαύσουν το ντεμπούτο της Ντίβας Αnda.

            -          Να μπει  μια τάξη .

-          Επιτέλους  ! Τι αταξία είναι αυτή;

Η στεντόρεια φωνή της Ταξιθέτριας «Δ» σκίζει τη σιωπή δίνοντας λόγο στα παράλογα μυστικά του Ρούκουνα.

-          Μωρή τρελή, εσύ Μαρίκα Κοτοπούλη που πας; Φωνασκεί στη κυρία που στριμωχνόταν στην είσοδο.

-          Να μπει μια τάξη. 

Αγγίζει το ιδρωμένο κούτελό της, το σφουγγίζει με μια πρόχειρη κολλάν σερβιέτα, εμφανίζοντας την ευκρινή απόγνωση της στιγμής, οι μασχάλες της συνοφρυώνονται,  και τρέχει να κάνει μια σύντομη χαλάουα στα νύχια της, βάζοντας τον κέρβερο σκύλο της, τη Μπέλλα, να φυλάει τις πύλες του θεάτρου. Η υπέροχη βραδινή τουαλέτα της, κοσμημένη με τρεις χιλιάδες κρυστάλλους κωλοσμπαρόφσκι παιχνιδίζει κάτω από το φεγγαρόφωτο σαν διάττων μεθυσμένος αστέρας.  

-          Εξηνταεννέα - Εξηνταεννέα να εισέρχεστε. Εξηνταεννέα – Εξηνταεννέα ! Αναφωνεί πολλάκις.

-          Πισωκολλητώς  ! Ο ένας πίσωθεν του άλλου.
Απεγνωσμένη ουρλιάζει ξεφωνημένως και αναφανδόν, ώσπου εμφανίζεται σαν από μηχανής θεά η Κυρία Ζαμπέτα, η ηγέτιδα της άρχουσας τάξης του Ρούκουνα, ακολουθούμενη από τον τρομπαδιοφόρο υιό της Τάσο. Ο Τασούλης έτρεχε πίσω από τη μητέρα Ζαμπέτα, εμφανώς άυπνος από τα βέβηλα ξενύχτια των Ρουκουνιστών, όταν ποσάκις και σύνεγγυς  σκοντάφτει πάνω στη μαλαπέρδα που κοσμεί τον εγκέφαλό του.

Ο Τάσος, αυτή η Σηπία η Μελανηφόρος, φωνασκεί:

-          Να αυξήσουμε τις τιμές στα εισιτήρια. Επιχειρηματίας είμαι ! Μεγαλοεπιεχειρηματίας !

Μια τεράστια χλαπάτσα σκάει πάνω στο ακατοίκητο κεφάλι του, ζαλίζεται ο άμοιρος, πέφτει στο έδαφος, κλονίζεται ξενέρωτος, ενώ η Κυρά Ζαμπέτα κοιτάζει αποσβολωμένη.

Ένα ασθενοφόρο φθάνει άμεσα, τον περιπεραλαμβάνει και τον οδηγεί στη νοσηλεύτρια Ειρήνη όπως του παράσχει τις πρώτες βοήθειες.

Η κυρία Ζαμπέτα, ρίχνοντας μια σύντομη ματιά στον υιό της, σηκώνει τη μαγειρική κουτάλα της απειλώντας το φιλοθεάμον κοινό  το οποίο αλυχτά ξέκωλα μπροστά στην είσοδο του θεάτρου.

-          Εάν δε συμμορφωθείτε με τις οδηγίες της ταξιθέτριας, θα σας σερβίρω για πάντα πατάτες φούρνου. Απειλεί.

-          Πατάτες φούρνου Μιζαμπλί, πατάτες φούρνου ντεκαπάζ, πατάτες φούρνου χούλα-χουπ και πατάτες φούρνου Ακουα-Βέλβα.!

Το τρομαγμένο φιλοθεάμον κοινό ησυχάζει για λίγο, κρύβοντας τις χρωματιστές πεολειχίες του κάτω από τα έδρανα του θεάτρου, όταν ακούγεται το άσμα ασμάτων από την ταξιθέτρια «Δ».

Οι μελωδίες του Otis Redding έχουν πάρει διαφορετική διάσταση από τη φωνή της ταξιθέτριας. Μελωδικό και γκαριζόφωνο   απλώνεται στον αέρα το τραγούδι της.

-          Sitting on the dock of the Bay

-          Sitting on the cock of a Gay.

Το πλήθος παραληρεί  στο άκουσμα του επικού της άσματος, πολλοί κόβουν τις φλέβες τους με κοφτερά λουκούμια, ενώ άλλοι σωπαίνουν ανταλλάσσοντας πολύτιμα χαρτάκια για τον επόμενο μπάφο τους.

Χριστέ μου ! Σκέφτεται η ταξιθέτρια. Αεροσυνοδός έπρεπε να γίνω ! Να αεροσυνοδεύω πιλότους και να πιλοτάρω τα αεροσυνόδευτα.

-          Θα σας κεράσουμε μαλαπέρδες. Φωνάζει στο αλαλάζων πλήθος. Μαλαπέρδες σφηνάκια και μαλαπέρδες ον δε ροκς .

Η μικρή τρίσχαρη Βάλια δεν έχει αποκτήσει ακόμη το πολυπόθητο εισιτήριο για να παρακολουθήσει την παράσταση της μεγαλεπήβολης ντίβας Αnda. Τρέχει δακρύβρεχτη στη νεραϊδονονά της Λουϊζα, ζητώντας βοήθεια, κρύβει τον μεταχειρισμένο παρθενικό της υμένα δίπλα  στη καβάντζα του Σταύρου, χάνεται πολλάκις από τις μελωδίες του Μπουζουκοτρωγλοδύτη όταν συναντά και πάλι την ρεσεψιονίστ Πέννυ.

-          Δεν έχω εισιτήριο για τη παράσταση.

Κλαίει και οδύρεται βαλιασμένη η μικρή παιδούλα .

-          Θα σας βαλιάσω αμέσως. Λουϊζα ! Λουϊζα ! Εξεφωνίζει η Πέννυ .

Η χρυσοποίκιλτη νεραϊδονά φθάνει άμεσα κουβαλώντας δύο Τσου- Βάλια ινδικής κάνναβης

-          Πάρτα γλυκούλα μου  με αυτά θα εξαγοράσεις το πολυπόθητο  εισιτήριο της παράστασης. Λέει.

Πίσω και πισωκολητώς η ταξιθέτρια «Δ»  έχει επιτέλους βάλει σε τάξη τις αδημουνούσες ψυχές ,όταν εμφανίζεται δίπλα της η  φιλενάδα της Πέννυ. Της ρίχνει ένα αμιγώς ψηλοτάκουνο  στειρωμένο βλέφαρο, μπαφιάζει  για κάμποσες - άπειρες στιγμές, και η ερώτηση που κάνει στη ταξιθέτρια κολλάει σαν εμμονική τσίχλα στα κάτασπρα δόντια της .

-          Θα τους αφήσεις να περάσουν όλοι ; Ρωτάει η Πέννυ.

-          Θα περάσουν Ποιοι ; Αποφαίνεται η ταξιθέτρια

-          Τι έχουν πιει ;   Ξαναρωτάει η Πέννυ .

-          Ποιοι ; Αποφαίνεται η ταξιθέτρια.

-          Αυτοί που έχουν πιει !

-          Ποιοι είναι αυτοί που έχουν πιει ;

-          Πόσο έχουν πιει ;

-          Ποιοι ;

-          Αυτοί που έχουν πιει, πόσο έχουν πιει;

-          Γιατί έχουν πιεί ;

-          Ποιοι ; Αυτοί που τα έχουν πιει, θα τα πίνουν συνεχώς.

Τον ήπια ρε μαλάκα και η Βάλια μου είπε ότι τα έπινες με ποιους δεν ξέρω στο παρά δίπλα και πιο πέρα

Εκτυφλωτικοί προβολείς χαράζουν με χρυσές λεπίδες φωτός το σκούρο βελούδο του έναστρου ουρανού, ο γαλαξίας προσγειώνεται, σκάει στη Γη προσφέροντας συμπαντικές ικεσίες, η ντίβα Αnda εμφανίζεται στη σκηνή, εκατό χιλιάδες Κατίνες Παξινούδες συντροφεύουν την υπερταλαντούχα Θεά του θεάτρου, εκείνη στροβιλίζεται με μια  απαράμιλλη  πιρουέτα Δραμαμίνης, κάνοντας μια στροφή γύρω από τον εαυτό της, ώσπου το δεξί της αυτί ακούμπησε στο αριστερό.

Το πλήθος παραληρεί, οι μόλις 3.000 κολομπίνες που ακολουθούσαν τη ταξιθέτρια καίνε τα προφυλακτικά τους ενώ εκατοντάδες πολύχρωμες  πουά σερβιέτες κοσμούν το πάλκο. Μια έκρηξη εικαστικής παράκρουσης και μυσταγωγίας  τελείται, τη στιγμή που  η θεατρική ιέρεια Αnda  απαγγέλει με στομφώδες ύφος τον Μέγα Ανατολικό. Εμπειρίκο – Ρίκο – Ρίκο – Ρίκοκο και μάγουλο βερίκοκο. Συνεχίζει τραγουδώντας τα τελευταία σουξέ του Καζαντζάκη και τελειώνει διαβάζοντας τα αφορισμένα κείμενα του Καζαντζίδη.

Το πλήθος εκστασιάζεται, γονατίζει μπροστά στο υπέρμετρο ταλέντο της ηθοποιού, εκατοντάδες μολότοφ σκάνε μπροστά από τη σκηνή δημιουργώντας μια ρομαντική  ατμόσφαιρα χιλίων πεντακοσίων Μέγα – Βατ τη στιγμή που η παράσταση έχει πλαισιωθεί από δύο καταξιωμένους αηδούς, τη Liz Diamond και τον Emmanuel Angel-Poulos, οι οποίοι Τι είχαν πιει, Ποιοι, Πόσο είχαν πιει ;  Ποιοι ;

Τον έχω πιει ! Τον έχω πιει ! Βαλιάζει πάλι η Βάλια.

Πίσωθεν της τρέχει ασθμαίνουσα η Πέννυ , ενώ η ταξιθέτρια  «Δ» φωνάζει τον εξ Ευρωπαϊκών προδιαγραφών Μπάτλερ της ΜΑΡΚ.

-          Άκου Μαρκ, θα πάρεις μια συνέντευξη από την Αnda, λέει η ταξιθέτρια στον Μαρκ

Ο Μαρκ περιμένει ήσυχα έξω από τη πύλη του θεάτρου. Οι αδερφές Τα Τα , οι αδερφές Καλουτά , οι Αδερφές Μπρόγιερ και οι αδερφοί Κατσάμπα κάνουν συντροφιά στο Γερμανό αδερφό από το Μόναχο. Υπέροχος άνθρωπος

Η πολύωρη συνέντευξη του Μαρκ αρχίζει.

-          Μις Αnda, μπορείτε να μας πείτε πως γίνεται να έχετε μια τόσο επιτυχεσμένη παράσταση και ένα τόσο δεμένο θίασο;

-          Κοιτάτε να δείτε . Απαντά η ηθοποιός λέγοντας όλες εκείνες τις κλαπαρχιδιές που λένε όλοι.

-           Τα πάντα είναι θέμα χημείας. Υπάρχει φοβερό δέσιμο μεταξύ μας και αυτό φαίνεται και στον κόσμο. Είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας. Οι χειροπέδες στα ερωτικά παιχνίδια μας κρατούν τους οργασμούς μας αναλλοίωτους. Τη χημεία που υπάρχει μεταξύ μας τη μοιραζόμαστε . Όλα τα Έκστασι, όλα τα υπνοστεντόν. όλα τα Βάλιουμ και τα Αρντάν τα παίρνουμε επί ίσοις όροις . Τα μοιραζόμαστε. Ποτέ μου δε κουμπώθηκα στερώντας τα κουμπιά κάποιου συναδέλφου.

-          Καραουάου ! Απαντά έκθαμβος ο Μαρκ.

-          Συγγνώμη, όμως τώρα. Λέει παιχνιδίζοντας τσαχπίνικα τα βλέφαρά της η ηθοποιός. Πρέπει να υπογράψω αυτόγραφα πάνω στις τζιβάνες των θαυμαστών μου και είιιιιιιιιιιιιναι τόοοοοοοσοι πολλοί !

Άφωνος ο Μαρκ, μαζεύει τα μπιρμπιλοτά αρχίδια του και φεύγει προς τη καβάντζα της Ταξιθέτριας .

Η φωνή της μικρής Βάλιας ηκούσθη ασθμαίνουσα

           -          Θα βαλιάσω τα ρακομπουκάλια

Για να γίνουν όλοι χάλια,

Κι αν με πεις πάλι γλυκούλα

Θα σου φάω και τα ούλα !
Μια ακόλουθος, θαυμάστρια της Αnda η Κατερίνα συνοφριώνει τα στήθη της και εκρήγνυται Θυμωμένη.
- Μη με ξαναπείς Γλυκούλα. Μπορείς να με αποκαλέσεις ξινή, ή ότι άλλο θέλεις, αλλά όχι γλυκούλα. Η Βάλια τροχοπαίζει για μια στιγμή και απαντά:
- Εντάξει γλυκούλα μου. Απαντά.

Η παράσταση έχει τελειώσει, οι προβολείς χαμήλωσαν, τα νυχοκροτήματα επιδοκιμασίας που τράνταζαν συθέμελα το θεατρικό χώρο υποχωρούσαν σιγά σιγά, το πλήθος αποχώρησε πολλάκις πριν από το τέλος της παράστασης, δείχνοντας ένθερμα την αποδοχή του στο εικαστικό δρώμενο, οι ηθοποιοί είχαν ξεγυμνώσει τις ψυχές τους και είχαν παραδοθεί στην έκσταση των άτριχων τριχωτών αιδοίων κάτω από τους προβολείς που έλουζαν το πάλκο. Τα φώτα είχαν πλέον σωπάσει τη φλύαρη λαμπερή ανάσα τους. Η παράσταση είχε φθάσει στο τέλος της, οι αμέτρητες Κατίνες Παξινούδες αδειάζουν τα έδρανα του θεάτρου, το φιλοθεάμον κοινό ξεσπά σε ενθουσιώδη χασμουρητά μακράς διαρκείας, απογειώνοντας το θίασο και την εκπληκτική Αnda, εκατομμύρια κλανιοπέρδες σκάνε αίφνης και πατατράκις σα πυροτεχνήματα στον ουρανό, σκίζοντας την αγαστή σιωπή, ενώ η Βάλια τρέχει να πιει όλα αυτά που δεν έχει πιει.

Ο Δημήτρης Πορν, ο Βασίλης Καβλωνίτης,και ο Κώστας Πουτσάς, εγκαταλείπουν τα καμαρίνια τους, δίνοντας τα ένθερμα συγχαρητήρια στη συμπρωταγωνίστριάς τους. 

Το Σωφρονιστικό ίδρυμα στέκει  ακόμη εκεί, δεσπόζοντας στη παραλία, σωφρονίζοντας τον μεγαλοεπιχειρηματία Τάσο με υπερβολικές δόσεις μπιρωίνης και κουνιστές  ηλεκτρικές αιμορροΐδες.

Ένας φλεγόμενο ουράνιο σώμα σκάει αίφνης στη παραλία του Ρούκουνα. Η καρτ-ποστάλ της Βάλιας με το πεντάγραμμο του Σταύρου παίρνει φωτιά, αργοσβήνει το πεντάγραμμο που ήταν χαραγμένο πάνω της, η μικρή ανόητη παιδούλα πετάει στην άμμο τη καρτ ποστάλ, ενώ ο μετεωρίτης εκρήγνυται  με ανείπωτο κρότο πάνω στην παραλία. Πυρωμένες  γλώσσες φωτιάς λεηλατούν το τοπίο, το βιβλίο του Σταύρου πέφτει από τα τρεμάμενα χέρια του, τα ξανθά εξτένσιον του λιμοκτονούν πάνω στη άμμο, το πρόσωπό του λιώνει σαν κερί αφορισμένης εκκλησίας, οι χορδές του μπουζουκιού του σπάνε με εκκωφαντικό πάταγο, χαρίζοντας βιασμένες συγχορδίες στα αρμυρίκια που φλέγονται δίπλα στις πατάτες φούρνου της Κυρίας Ζαμπέτας.

Το Πορτρέτο του ΝΤΟΡΙΑΝ ΓΚΡΕΥ είχε εκδικηθεί τον αναγνώστη του. Ανείπωτοι τιμωροί σφάζουν τη  παραλία με λεπίδες άτεχνης αγνωμοσύνης.

Χρόνια, πόσα χρόνια μετά ;

Ένα υπέροχο οργανωμένο κάμπινγκ, δίπλα στον Καθεδρικό Ναό της Μαστούρας και ένα  Λούνα Παρκ κοσμημένο με  πολυτελείς οίκους  ανοχής, χτίζονται και οργανώνονται από τον μεγαλοεπιχειρηματία Τάσο στην πάλλε ποτέ  όαση που φιλοξένησε τα σκαταφρικιά τις προηγούμενες δεκαετίες. 

-          Θα γίνει Χαμόοοοοοοος ! Μεγάλος χαμόοοοοοος !

Η φωνή του Σωφρόνη ακούστηκε αγριεμένη. Με μια μυγοσκοτώστρα κυνηγά τον Τάσο καταφέρνοντας να τον περιμαζέψει και να τον σαβουριάσει έγκλειστο στα ανήλιαγα υπόγεια του Σωφρονιστικού του ιδρύματος, ταΐζοντάς τον μόνο πατάτες φούρνου .

Η μικρή Βάλια τρέχει, κλείνει τα παντζούρια της σκηνής της, νιώθει σα θεά μιας βυθισμένης Ατλαντίδας, περνάει από τη ρεσεψιόν της Πέννυ, η καταστροφή του Ρούκουνα είναι ολοκληρωτική, Μύκονοοοοοοος, Μύκονοοοοοοοοος, φωνασκούν τα επίδοξα φωτομπουρδέλα του Greece Next Top Model,  ερείπια παντού, σαλεμένες σκέψεις χλευάζουν τον αέρα, η απόγνωση στο μεγαλείο της, σκοντάφτει πάνω στο αποτεφρωμένο λείψανο του Σταύρου, θαμμένο στην παραλία, όταν συναντά τη νεραϊδονά της Λουίζα.

Δίχως να το σκεφθεί παίρνει τα δύο Τσου - Βάλια. 

Εκείνα τα όμορφα!

Εκείνα τα ατέλειωτα! Σα το ηλιοβασίλεμα! Στο χρώμα του ουράνιου τόξου!

Μαζί τους κουβαλούσαν τις υπέροχες στιγμές καθημερινής Μπουρούχας που είχε ζήσει.

ΚΕΙΜΕΝΟ: KOSTAS PAPAS

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΡΑΤΟΣ