Τα Πεζοδρόμια της Ντροπής

ΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

Πέφτει η νύχτα κι οι σκιές από την γκρίζα πόλη αφαιρούν το χρώμα

μοιάζουν με ξόβεργες βουβές που παγιδέψανε πουλιά βαμμένα μ' αίμα . 

 

Στα πεζοδρόμια σπαρταρούν φλέβες , κορίτσια και προστάτες και ιδρώτας

στον ύπνο τους παραμιλούν κοπέλες του έρωτα που η νύχτα βρήκε πρώτα .

 

Τα μάτια μένουνε κενά , μα το βαρύ το μακιγιάζ κοσμεί το δρόμο,

το λεξιλόγιο της βρισιάς ανακατεύεται συχνά μόνο με πόνο .

 

Σε καταγώγια σκοτεινά , μέσα στον κόρφο της ντροπής και των χρημάτων

καμιά βελούδινη στιγμή δεν έχει άρωμα ηθικής ούτε χρωμάτων .

 

Εδώ πεθαίνουν ποιητές , μονάχα οι σκοτεινές μορφές όνομα έχουν ,

μαγαρισμένες επαφές , στης χαραυγής το ασημί , ξέρουν , δεν αντέχουν .

 

Μέσ' το σκοτάδι της βροχής , το κουρασμένο τους κορμί , γυμνό στη βία

της Αφροδίτης τα παιδιά , πληρώνουν για να πληρωθούν μ' απελπισία . 

 

Κάπου αστράφτει ένας σουγιάς και ψάχνει σάρκα με το μέταλλο να ενώσει

και στις σακούλες σκουπιδιών , δυο σκυλιά ζητούν τροφή που θα τα σώσει .

 

Με ένα νόημα κρυφό , που κανείς άλλος δεν μπορεί ίσως να νιώσει

ΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ παρακαλούν τη νύχτα γρήγορα να λιώσει .

 

Στίχοι και Σχέδιο ΚΩΣΤΑΣ