Πίσσα Και Πούπουλα - Πίσσα Και Πούπουλα 1993

Πίσσα & Πούπουλα

Πίσσα Και Πούπουλα LP

1993







Label: Wipe Out! Records
Catalog#: WOR 066
Format: Vinyl, LP, Album
Country: Greece
Released: 1993
Genre: Rock
Style: Hardcore, Punk

Tracklist
A1 Κοινές Καταστάσεις
A2 Μέσα Από Ένα Κλουβί
A3 Ξυπνάτε Πεθαίνω
A4 Fly's Last Flight
A5 Τα Μάγια Της Κίρκης
A6 Ο Παραμυθούλης
B1 Δύσκολη Φάση
B2 Επίλογος
B3 Διαφημίσεις
B4 Συνήθειες
B5 Δυο Δευτερόλεπτα

Credits
Bass - Βασίλης
Drums - Ήλιος
Guitar - Κώστας
Voice - Βίκτωρ










Notes
Recorded at studio Agrotikon, Thessaloniki, November - December 1992.

Includes insert with lyrics & credits. [http://www.discogs.com/]

http://www.myspace.com/pissapoupoula

Mp3@320 & scans 80MB
download link: here

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ

Ήταν καλοκαίρι '92 (αν δεν κάνω λάθος) όταν είχα δει επί
σκηνής, σ'ένα απ'τα κλασσικά 3ήμερα της "Ουτοπίας" ένα group ονόματι "Πίσσα και Πούπουλα". Αυτά που θυμάμαι από τότε ήταν το ευθύ hardcore που παίζαν, ένας κύκλος γνωστών-οπαδών τους που ήταν αρκετά εκδηλωτικός και... τίποτ'άλλο ιδιαίτερο.
Τυχαία, κι ενώ ήδη πέρασαν 2 χρόνια, σε μια κασσέτα που πήρα σε μια άδεια κατά τα τέλη του '94 (άδεια...η μαγική λέξη όταν είσαι στρατό...η έννοια της είναι "τώρα είσαι εδώ, τρέξε να τα προλάβεις όλα, τρέξε να ΖΗΣΕΙΣ") υπήρχαν ως ...συμπλήρωμα 4-5 κομμάτια από τον πρώτο δίσκο τους. Ομολογώ ότι δεν είχα πολυδώσει σημασία τότε, μάλλον το' χα θεωρήσει ως ακόμα μια κλισέ περίπτωση. Ακούγοντας, όμως, τα κομμάτια η γνώμη μου άλλαξε δραματικά. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, με την πρώτη ευκαιρία απέκτησα το δίσκο. Τα υπόλοιπα ειν' ιστορία.

Το πρώτο πράγμα που μου' ρχεται να πω για τους Πίσσα είναι ότι σε "τραβούν" να τους εμπιστευτείς. Αποπνέουν μια απλότητα και γνησιότητα, ως μουσικοί μα πάνω απ' όλα ως άτομα που στ' αλήθεια σπανίζουν στον καιρό μας.
Απ'τη στιγμή όμως που λίγοι έχουν αντικειμενικά την ευκαιρία να τους γνωρίσουν ως άτομα, αυτό που θα μετρήσει είναι η μουσική τους. Και παρ' όλο που υφίστανται ως group 7 ολόκληρα χρόνια, μόνο ένα δίσκο έχουν κυκλοφορήσει, μέσα στο '93, με τίτλο τ'ονομά τους.
Αν...απλά κρατήστε αυτό το "αν".
Το "Πίσσα και Πούπουλα" είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ένας πολύ καλός δίσκος. Όλα τα κομμάτια του, 9 τον αριθμό, δεν πέφτουν κάτω από ένα στάνταρ ποιότητας αρκετά υψηλό. Γνώριμος αλλά μεστός και ποτέ κουραστικός hardcore ήχος ("Κοινές καταστάσεις", "Μέσα από ένα κλουβί", "Συνήθειες"), ιδέες πρωτότυπες, έξυπνες κι ολίγον τι.. κουφές ("Fly's last nighf, "Διαφημίσεις"), στίχοι προσωπικοί και διεισδυτικοί ("Παραμυθούλης", "Κίρκη") κι ένα punk-hit, πιθανότατο No 1 σ' ένα ανάλογο φανταστικό chart που ακούει στ' όνομα "Ξυπνάτε πεθαίνω" και πάνω απ' όλα διαθέτει ένα δυνατό βασικό riff, σήμα κατατεθέν ενός ταλαντούχου κιθαρίστα.
Το "αν" όμως παραμένει. Γιατί όσοι έχουν το δίσκο ξέρουν καλά ότι αποτελείται από 11 κομμάτια. Αν δεν υπήρχαν τα επόμενα δύο, οι Πίσσα θα παρέμεναν ένα απ' τα πολύ καλά group που θα'χα ακούσει.
Αν δεν υπήρχαν αυτά τα "αν" στη ζωή, ο χρόνος θα κυλούσε ανεμπόδιστος. Υπάρχουν, όμως, φράζουν το διάβα του και τον αποκρυσταλώνουν.

Η μια απ' τις δυο αυτές στιγμές ήταν εντελώς αυτονόητο για μένα στην αρχή ότι ήταν "κομμάτι αγάπης".

Αλλοίμονο, φυσικά, καμιά σχέση με το συφερτό της ηλιθιότητας και της υπονο-ημοσύνης που πάντα γράφονται για αυτή την έρημη την έννοια. "Τόσα χρόνια ήμασταν μαζί/ τώρα πρέπει να γυρίσω πίσω/να ψάξω για τις καλύτερες στιγμές/ τώρα πρέπει να τις αναζητήσω" είναι τα πρώτα λόγια του και μ' έπιασε ξαφνικά και ναι, τ' ομολογώ, απ' τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα ήταν ότι άξιζε τον κόπο να διαλύσει κανείς μια αισθηματική σχέση (ναι ρε, και μη σας φαίνεται επίσημη αυτή η έκφραση, τι θέλετε να πω, εκείνα τα σιχαμένα "τα φτιάχνω" και "τα χαλάω"; φτουου!) μόνο και μόνο για ν’ αποκτήσει αυτή η κοματάρα ακόμα μεγαλύτερη γοητεία. Και να πάρει ο διάολος, όχι, δεν είναι και τόσο υπερβολικό όσο φαίνεται, οι σχέσεις του σήμερα είναι ψυχρές εμπορικές συναλλαγές ("Η Ρούλα αγοράζει ακριβά ρούχα, γι' αυτο ο Βούλης την πάει σ' ακριβά μαγαζιά για να τη βγάλει γκόμενα") ενώ αυτοί οι ήχοι με κάνουν ν' ανακαλύψω οξυγόνο, ν' αναπνεύσω γνησιότητα, να συνεχίσω να αγνοώ επιδεικτικά (για να μην πω τίποτ' αλλα) όλες και όλους τους εμπόρους αισθημάτων, όλους τους "τρελλά ερωτευμένους". Μια γραμμή αηδιαστικής υποκρισίας στ'αλήθεια με αποστα-σιοποιεί από τις "και καλά" εμφανίσεις τους. Αντε ουστ! ' Μετά έμαθα, από το ίδιο το άτομο που το έγραψε, ότι ο "Επίλογος" δεν ήταν ακριβώς γι αυτό. Ωσπου μια μέρα μου' πε για ποιο ακριβώς πρόσωπο είναι. Το σέβομαι και το κρατάω μεταξύ μας. Ένα μόνο έχω να πω: Καλύτερο επικήδειο δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να φανταστεί αυτό το πρόσωπο, όπου κι αν βρίσκεται τώρα. Κι αλήθεια, φίλε, νομίζω ότι νιώθει περήφανο για σένα... Το τελευταίο πού'χω να πω είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να νιώσει κανείς δικαιωμένος που'χει ως συντρόφους κάποια άλλα άτομα και μόνο μαζί τους μπορεί πραγματικά να εκφράσει κι ίσως να εξορκίσει αυτό που'χει μέσα του. Μήπως αυτή δεν είν' η βαθύτερη ουσία για να'σαι σ ένα συγκρότημα;
Πράγμα που ισχύει και για την τελευταία περίπτωση - αναφορά σ'αυτές τις σκέψεις.
Ένας ανατολίτικος ψίλο-αμανές, παίζει για λίγο στην αρχή μέχρι να καταλήξει σ'ένα κιθαριστικό ξέσπασμα που σ'ένα σημείο ανακυκλώνει μέχρις ότου η κοφτερή κιθάρα και η "στο ύψος των περιστάσεων" rhythm section αποκτούν συνοδεία. Είναι μια φωνή που στο γνωστό, στα ίσια ύφος της στροβιλίζει τη δραματουργική της απαγγελία: 'Τα πόδια σου αφήνουν το περβάζι/ κι είσαι μετέωρος σα το φεγγάρι/ το βλέμμα σου καρφώνεται στο έδαφος/ που πλησιάζει λυτρωτικά απειλητικό..." Κι εκεί που αρχίζεις ν' αναρωτιέσαι τι συμβαίνει, το ρεφραίν σε καρφώνει: "Δυο δευτερόλεπτα σου μείναν/ ν'αναπνεύσεις τ'οξυγόνο/ μιας στερνής αυγής/ δυο δευτερόλεπτα που μοιάζουν/ σαν αιώνας/ κι η ζωή σου όλη/ από τα μάτια σου περνά..." Κι άντε, φτάνει λέω, τι εξηγήσεις, δε χρειάζονται εξηγήσεις για κώδικες που μεταφέρονται από τα κύματα της πιο ανυψωμένης ενέργειας, από κώδικες που μπορεί να μιλάνε για σένα ή καλύτερα, που μπορούν και μιλάνε σε σένα. Δε θέλω και πολλά άλλα πράγματα, μόνο να μπορέσω να τ'ακούσω όσο πιο δυνατά γίνεται. Μη γελιέσαι, δεν ειν'απλά ένα κομμάτι, ειν'ένα μαγικό κλειδί που ανοίγει με μιας κάθε κελλί απογοήτευσης, μοναξιάς, ανίας, περιορισμού, λιγοπιστίας.
"Ο χρόνος πια σταμάτησε για σένα/ κι η ιστορία ξανά απ' την αρχή/ το πρώτο φως της ώρας που γεννιόσουν/ κάποια πράγματα/ που είχαν ξεχαστεί".
Πάντα πίστευα ότι οι πιο μεγάλες σε αξία ιστορίες ειν'οι αληθινές. Κι αυτή η συγκεκριμένη, μέσα στην ουσία της, μου φαίνεται πιο αληθινή και απ την πραγματικότητα, έστω κι αν δε συνέβη ποτέ. Κι ας μην αμφιβάλλει κανείς ότι το βάσανο του παιδιού της ιστορίας το’ χουν ζήσει κι αναρίθμητοι άλλοι στα χακί στρατόπεδα της ανθρώπινης (ή μήπως απάνθρωπης;) ισοπέδωσης αξιών κι ιδανικών Παράκληση: μη τους λέτε"φαντάρους". Μπορεί να μη το δείχνουν πάντα. όμως στ' αυτιά τους αυτό μεταφράζεται ως "υπηρέτης" ή "κρατούμενος". Κι ούτε σας ζητούν πολλά - μόνo να τους σκέφτεστε που και που..
"Σαν ένα σήριαλ/είδες τη ζωή σου σιγά σιγά/' από μπροστά σου να περνά/ μα τώρα όμως ακούμπησες/ στο χώμα κι αν μετάνιωσες/ πια είν’ αργά
Κι ο επίλογος, έτσι απλά, ίσως χωρίς ελπίδες...
"Ο πόνος φεύγει αργά απτό σώμα/ κι εσύ μετράς τις αναπνοές/ η τελευταία εικόνα της ζωής σου/ είναι το αίμα σου/ που σιγά σιγά κυλά"...
"Ισως", ξαναλέω, γιατί πως μπορεί κανείς να ελπίζει και να αισιοδοξεί αν δε νιώσει βαθιά μέσα του τη δυστυχία, αν δεν παλέψει με νύχια και με δόντια με την κάθε του απαισιοδοξία;
"Δυο δευτερόλεπτα σου μείναν/ ν' αναπνεύσεις τ' οξυγόνο/ μιας στερνής αυγής/ δυο δευτερόλεπτα που μοιάζουν/ σαν αιώνας/ κι η ζωή σου όλη/ από τα μάτια σου περνά".
Σ' όλα τα παιδιά που ίσως αυτή τη στιγμή μετράνε άστρα πάνω στον ουρανό, κάτω από μια σκοπιά, μ' ένα "γιατί" να φουντώνει μέσα τους. Κουράγιο. Και μην ξεχνάτε, είστε πολύ πιο σπουδαίοι για να σας πάρει από κάτω το θέατρο σκιών που ζείτε. Κουράγιο.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΣΩΝΗΣ [Από το funzine "Χωρίς Κανόνα"]

* * * * * * *
Για τους φίλους που το ζήτησαν, έστω και καθυστερημένα, εδώ είναι...
Για τον Νικόλα και τον No Future.