Το Φιλί

Συχνά ψάχνω τον ανόητο εαυτό μου
να ψυθιρίζει αργά γιά την τελευταία του περιπέτεια .

Θα χρειαστώ βοήθεια
για να μάθω απο τους ανθρώπους που Σκέφτονται .
Απο Αυτούς που ακόμη λιγότερο μιλάνε .

Δεν έχω να πω πολλά .

Η σκέψη μου . Κάτι σαν φιλί .
Κάτι σαν εφιάλτης ?
Η μήπως έγινε κατόρθωμα
για να προσπεράσω το σωρό της κούρασης
απο τα ίδια και ίδια λόγια ?

Πριν χαράξει
θα ζωγραφίσετε όλοι εσείς
το μουγκρητό της Γης
στα συννεφιασμένα βουνά
που πασχίζουν να με φιλήσουν ?

Αγνοώ εάν ήμουν κι εγώ
ένα απο τα σκοτεινά όντα , πίσω απο τους λόφους
που κρυφοκοίταζαν την Πανσέλληνο .

Γνωρίζω όμως
ότι τόλμησα να δώσω ένα φιλί στη μάγισσά μου
στη γυναίκα μου
χαμένος στα ανήλιαγα δάση
αινιγματικών δαχτυλιδιών απο ΦΩΣ
διαβαίνοντας
τα ήσυχα βράδια των ανθρώπων .

ΜΗΝ

Η μέρα είναι κρύα .
Σκοτεινιάζει .

Μην καθυστερήσετε
ότι σας τύχει .

Μήπως χρειάζεται
να φοράτε το βάρος απο τους όρκους σας ?

Κι ο αέρας σημάδι έχει βάλει .
ΦΟΒΑΜΑΙ !

... Κι αν ο φόβος μου
βγει αληθινός ?

ΦΟΒΑΜΑΙ !

ΝΕΡΟ

Οσο νερό κι αν τρέξει στα ποτάμια μας
δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ
να ξεπλύνει τη γλύτσα
απο τις αμαρτίες μας

...Και κινδυνέβoυμε να πνιγούμε
μέσα σε μιά σταγόνα
από ένα δικό μας Δάκρυ .

Το σήμερα πέρασε και έσβησε
μαζί με τις χθεσινές υποσχέσεις .
Ταρακούνησε τον κόσμο μας
και χάθηκε μέσα στην αισιοδοξία του Αύριο .

Γιατί ?
Γιατί δεν γουστάρω αγγελιοφόρους κόκκινης ζήλειας .

( Αφιερωμένο στα δύο πιό όμορφα παιδιά που έχω για φίλους .
Τον Θείο και τον Rancid )