Live στο Σχολικό Συγκρότημα Γκράβας 1984 - Παρουσίαση

Στο ποστ με το άλμπουμ των Villa 21 υπήρχαν κάποια σχόλια που αφορούσαν live του παρελθόντος, και ιδιαίτερα το live στο σχολικό Συγκρότημα Γκράβας, τις 23 Μαρτίου 1984.
Αποφάσισα λοιπόν να δημοσιεύω εδώ την παρουσίαση από το περιοδικό "Ήχος & Hi Fi " της περιβόητης συναυλίας, που έγινε γνωστή αργότερα σαν "Creep's Live".
Ακολουθεί η παρουσίαση από τον Σάκη Μαντζάνα και τον Αιμίλιο Κατσούρη, από το τεύχος 133, Απρίλη '84, του Ήχου:

Σημ. Η αφίσα είναι μια προσφορά του φίλου μας Κωνσταντίνου που για καλή μας τύχη βρισκόταν εκεί...

ΣΤΡΥΧΝΙΝΕΣ

GHETTO

METRO DECAY

ART OF PARTIES
SOUTH OF NO NORTH
CAPTAIN ΝΕΦΟΣ

VILLA 21

YELL-O-YELL

Σχολικό Συγκρότημα Γκράβας. Παρασκευή 23 Μαρτίου
 

Πώς αλλάζουν τα πράγματα... Στα δικά μας σχολικά χρόνια, ήταν αδύνατο να διανοηθούμε ροκ συναυλία στο σχολικό κτίριο. Όπως και νάχει επρόκειτο για μια εκδήλωση του 22ου Λυκείου (όλα τα γκρουπ έπαιξαν αφιλοκερδώς) με σκοπό να μαζευτούν χρήματα για κάποια εκδήλωση, κάποια εκδρομή - ή κάτι παρόμοιο. Και όσο κι αν η αυλή ενός σχολείου δεν είναι ο καλύτερος χώρος για συναυλία, την προτιμώ σαφώς από θέατρα και κινηματογράφους. Και οι μαθητές, αν και υποθέτω ότι πολλοί (οι περισσότεροι;) ενδιαφέρονταν περισσότερο για την επιτυχία της εκδήλωσης τους και για το πόσα χρήματα θα συγκεντρώνονταν, ήταν αρκετά ζεστοί ακροατές, έστω κι από περιέργεια και μόνο - πράγμα που φαινόταν καθαρά στα πρόσωπα των περισσοτέρων.
Ενώ στο «πρόγραμμα» υπήρχαν μόνο πέντε γκρουπ, παρουσιάστηκαν και τρία «απρόοπτα». Η πρώτη έκπληξη ήταν ο γνωστός Λάμπρος. υπό τη «σκέπη» ενός γκρουπ με όνομα Στρυχνίνες. Συνοδευόταν για την περίπτωση από ντράμς και δύο κιθάρες που έπαιζαν ένα βαρύ και γρήγορο πανκ και, τις περισσότερες φορές, ένα αγχωτικό και βρόμικο ροκεμπίλι. Ειδικά ο δεξιός κιθαρίστας (όπως βλέπαμε τη σκηνή), έδειχνε να έχει πολλές επαφές με το πνεύμα των Cramps και ιδίως των Gun Club. Κρίμα που τα σχήματα του Λάμπρου παραμένουν τόσο εφήμερα...
Το μόνο γκρουπ που προερχόταν από την περιοχή και το περιβάλλον του σχολείου και που εγώ τουλάχιστον έβλεπα για πρώτη φορά ήταν οι Ghetto. Ντραμς, μπάσο και ένας κιθαρίστας και τραγουδιστής. Περίεργη περίπτωση πραγματικά.. Εξωφρενικά παλιομοδίτικος προσανατολισμός, κάπου ανάμεσα στο ροκ εν' ρολ του ' 50 και το μπλουζ, που παιζόντουσαν με τρόπους που παρέπεμπαν στο νότιο «μπούγκι» τύπου Allman Brothers και περισσότερο ΖΖ Top. Το πιο ενδιαφέρον και ευρηματικό στοιχείο τους ήταν το αρκετά πρωτότυπο παίξιμο του κιθαρίστα, που το χάλαγε όμως η ρυθμική βάση, που έχει πιθανότατα «μεταλλικές» καταβολές - και ειδικά ο αρκούντως κινητικός μπασίστας Παίξανε κύρια διασκευές. Τα ελάχιστα δικά τους κομμάτια ήταν οργανικά τα περισσότερα. Η δεύτερη «έκπληξη» ήταν οι Metro Decay. Ήρθαν μόνο με δύο πρόβες, αφού ο κιμπορντίστας τους Κώστας Μάστορης υπηρετεί τη «μαμά Ελλάδα». Εμφανίστηκαν - για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό -με μπασίστα, αυτόν των Ανυπόφορων, ενώ μετά από τρία - τέσσερα κομμάτια ο Κώστας Μάστορης αποχώρησε γιατί δεν είχε προβάρει τα υπόλοιπα. Το χαρακτηριστικό της εμφάνισης τους ήταν ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Αντώνης Μανιάτης σε έντονα «αλκοολική» κατάσταση, να ανοίγει διάλογους με το κοινό και να παρατάει την κιθάρα για τις δεύτερες «Σκιές» της συναυλίας.
Την ίδια ώρα, στο δεύτερο όροφο γινόντουσαν πράγματα που πολύ μου άρεσαν και δώσανε ζωή στη συναυλία: ξύλο, μπουκαλομαχίες, και μερικά ιπτάμενα θρανία. Και σίγουρα η πιο ανθρώπινη στιγμή, ήταν ο Αντώνης, να αρνιέται να εγκαταλείψει τη σκηνή και να συνεχίζει μόνος με την κιθάρα του... Το «ξενέρωμα» όμως ήρθε απότομα με τους Art Of Parties. Για να εξηγούμαστε: έχουμε να κάνουμε με το πρώτο και μοναδικό ίσως ελληνικό σύνολο πεντακάθαρης ποπ. Ντραμς. μπάσο και δύο κιθαρίστες, από τους οποίους ο ένας τραγουδούσε. Το άσχημο είναι ότι τα παιδιά έχουν πέσει στη λάθος πλευρά της ποπ.  Όλα τα κομμάτια σχεδόν άρχιζαν με τον ίδιο τρόπο, η μια κιθάρα σε «σεμνά» σολάκια, η άλλη σε «πεταχτά» ακόρντα, πολύ «τραλαλά» ερωτικοί στίχοι, όλα χιλιοακουσμένα πράγματα, ενώ το αποκορύφωμα ήταν η φωνή και κύρια ο τρόπος ερμηνείας του τραγουδιστή. Είναι το πρώτο ελληνικό γκρουπ που διακρίνω να έχει επιρροές από τους Knack. Δεν με εκφράζει το σώνει και καλά ψυχοπλάκωμα, το αντίθετο μάλιστα, αλλά αυτή η «εξεζητημένη ανεμελιά» κάπου ενοχλεί Όμως το "Take Me To The River» που έπαιξαν στο τέλος, απόλυτα πιστό στη διασκευή των Talking Heads, έδειξε ότι υπάρχουν δυνατότητες. South Of No North. Δεν ξέρω αν η επιλογή σαν όνομα του τίτλου ενός βιβλίου του Μπουκόβσκι («Στα Νότια Του Ανύπαρχτου Βορρά» ή «Ιστορίες της Θαμμένης Ζωής») έγινε εσκεμμένα. Οι SONN αποτελούνται από ντραμς, μπάσο, κιθάρα και έναν τραγουδιστή, ενώ από ένα σημείο και μετά τους βοήθησε στα κίμπορντς και ο μπασίστας των Ανυπόφορων. Έχουν σαν βασική ψύχωση τους Bauhaus και διάφορους άλλους «σκοτεινούς» του αγγλικού «μεταπάνκ» - και ακριβώς έτσι ακουγόντουσαν, μόνο που οι χρόνοι τους είναι αρκετά πιο γρήγοροι. Βέβαια αντικειμενικά ο Μέρφι είναι καλός τραγουδιστής και το να προσπαθείς να «πιάσεις» τη φωνή του (ούτε κατά διάνοια όμως την κίνηση του - να εξηγούμαστε) ίσως σου βγει σε καλό - και ο Ας είναι πολύ ενδιαφέρων κιθαρίστας. ' Όμως, όλα αυτά δεν έσωσαν τους Bauhaus και αυτή η μανιέρα του «ποζαρίσματος» δεν βγάζει πουθενά. Και συμπάθησα πολύ περισσότερο την κιθάρα όταν θυμόταν το πανκ (ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με τους πρώην Psycho-mafia) παρά όταν προσηλωνόταν στις «σοφιστικέ» κόντρες. Και είδα καθαρά τη βαριεστημάρα στα πρόσωπα πολλών, στο ατέλειωτο τελευταίο κομμάτι. Παρόλα αυτά, όπως έδειξε ο δεμένος ήχος τους μπορούν αν προσπαθήσουν να κάνουν πράγματα πολύ πιο ενδιαφέροντα. από πολλούς άλλους. Ήταν μια τυπική εμφάνιση των Captain Νέφος Αυτό σημαίνει ότι, για μένα τουλάχιστον - αλλά και για πολλούς ακόμα, αν κρίνουμε απ' την ένταση της προσοχής - ήταν η καλύτερη στιγμή της βραδιάς. Και επωφελούμαι της ευκαιρίας να πω δυο λόγια γενικά για τους Captain Νέφος. Έχουμε ένα σύνολο που γνωρίζει πολύ καλά τις δυνατότητες του και, αν και είναι πολύ μεγαλύτερες από ότι φαίνονται, αποφεύγει όχι μόνο να τις ξεπεράσει αλλά και, απλά να τις ζορίσει. Πολύ πιο σημαντικό, έχουμε ένα γκρουπ που ξέρει πολύ καλά το πεδίο του: μια τίμια και ανόθευτη ποπ, με κάποιες φανκ και - λιγότερο - ρέγκε επιρροές. Όμως αυτά και μόνο δεν κάνουν ένα γκρουπ σπουδαίο και στις ζωντανές του εμφανίσεις. Δεν ξέρω λοιπόν αν οι Captain Νέφος είναι το καλύτερο ελληνικό γκρουπ, ξέρω όμως σίγουρα ότι είναι το καλύτερο live ελληνικό γκρουπ. Προσθέστε λοιπόν στα προηγούμενα μια ωριμότητα που συνδυάζεται με ένα αφάνταστο κέφι. Προσθέστε ακόμα, στο πρόσωπο του Άκη Μπογιατζή, έναν τραγουδιστή που μπορεί να μην διαθέτει την «πρώτη» φωνή, αλλά τον προτιμώ χίλιες φορές στη σεμνή σκηνική του παρουσία από το άσκοπο και επιδειξιομανές αλώνισμα στο οποίο επιδίδονται διάφοροι άλλοι στο όνομα του «σόου». Και μέσα και μετά απ' όλα αυτά. οι Captain Νέφος είναι ένα με την καλύτερη σημασία της λέξης χορευτικό γκρουπ, με το χορό να βγαίνει σαν αβίαστη λειτουργία μέσα απ' τη μουσική τους. Κι αν αυτά δεν φτιάχνουν το σπουδαίο ροκ εν ρολ, τότε τι στην ευχή το φτιάχνει; Η τρίτη και μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς ήταν οι Villa 21. Η εμφάνιση τους έγινε απ' το μηδέν, εντελώς απρόβλεπτα, αφού ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Κώστας Ποθουλάκης, που εκτελεί κι αυτός τη στρατιωτική θητεία του ήρθε κατευθείαν απ' την υπηρεσία του. Υπήρξε και εδώ μετά από λίγο μια αποχώρηση, της Αντας Λαβαρά -πράγμα λογικό, αφού οι Villa έχουν να κάνουν πρόβα πάνω από τέσσερις μήνες. Έτσι συνέχισαν οι άλλοι τρεις, ντραμς, μπάσο και κιθάρα / φωνή, σε πολύ καλή φόρμα. Όμως ο κόσμος, μετά τους Captain Νέφος, είχε αρχίσει να φεύγει. Ταυτόχρονα, η προσοχή εντεινόταν στους υπόλοιπους που παρέμεναν. Και η εμφάνιση των Yell-0-Yell ήταν τυπική για τα δεδομένα τους. Εδώ λοιπόν έχουμε το καλύτερο ελληνικό πανκ γκρουπ. Γιατί πανκ; Εσείς τι θεωρείτε ότι έπαιζαν οι Birthday Party; Και μιλώντας για τους τελευταίους σίγουρα οι αναφορές των Yell-0-Yell σ' αυτούς είναι αρκετές, εκτός όμως απ' το ότι περιορίζονται όλο και περισσότερο όσο περνούν οι μήνες, πιστεύω ότι η άντληση έμπνευσης από ένα τόσο προσωπικό και σημαντικό σύνολο, μάλλον τιμάει κάποιον παρά τον μειώνει.
Άφησαν τη σκηνή λίγο πριν τις 12, παραπάνω από πέντε ώρες απ' τη στιγμή που άρχισαν να παίζουν οι Στρυχνίνες. Δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να περνάμε τόσες ώρες με καλή ζωντανή μουσική. Άρα η βραδιά μπαίνει στα «συν».
Σάκης Μαντζάνας

ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ:

«ΙΔΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ
ΦΙΛΟΣ !»

Ο Γκρέιλ Μάρκους γράφει ότι το κοινό ενός ροκ-εν-ρολ κονσέρτου θα μπορούσε να συνθέτει την ιδανική κοινωνία. Στις 23 Μαρτίου στο κονσέρτο του 22ου Λυκείου στο Γαλάτσι είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε για μια ακόμη φορά το πόσο μακριά βρισκόμαστε από τη ρήση του.
Τα μέλη της ιδανικής κοινωνίας δέρνονταν ή τέλος πάντων καμώνονταν ότι δέρνονται, κυνηγώντας ο ένας τον άλλο σ όλη την αυλή και τους διαδρόμους με τις καρέκλες και κρατώντας μάλιστα και λοστούς - τόσο ζόρικοι έχουν γίνει οι  Έλληνες ρόκερς. Οι άλλοι ήθελαν να κάνουν ντου στην πόρτα για να μην πληρώσουν... 150 δρχ. για ένα κονσέρτο 5 ωρών!!! ( Ήταν για να κρατήσουν λεφτά για το εισιτήριο του Έρικ Μπάρντον φαίνεται..) Και η ιδανική κοινωνία μετά τις πολεμικές ασκήσεις ελιγμού βρέθηκε στην κορυφή της δημιουργικής της λειτουργίας: Την ίδια την επαφή με τα γκρουπ, αυτούς που παίζουν τη μουσική που δίνει μια ταυτότητα στη νεανική κοινωνία μας: Κουτιά από μπίρες, καυγάδες, κράξιμο, απάθεια, συνωμοσίες, πηγαδάκια... Δεν είχες το κουράγιο ούτε να ρωτήσεις τον από πίσω σου τι ώρα είναι...  Όλοι αυτοί οι «ροκ-εν-ρόλερς» που έχουν ταυτίσει τη μαγκιά, τον κυνισμό και τον εξυπνάκικο ωφελιμισμό με το ροκ-εν-ρολ. Στο Γούντστοκ, όταν άρχισε να βρέχει, εκατοντάδες χιλιάδες άτομα τραγουδούσαν για να ξορκίσουν τη βροχή. Στο Γαλάτσι μόλις έπεσαν δυο ψιχάλες οι μισοί από τους πεντακόσιους τουλάχιστον σκέφτονταν πως να την κάνουν γρήγορα πριν πέσει ουρά στον ηλεκτρικό. (Κι είχαν κι απεργία και τα τρόλεϊ...). Μετά τις 10 το βράδυ, η ιδανική μας κοινωνία ξαφνικά έχασε τη μαζικότητα της. τη συνοχή της και τις συνωμοσίες της, τα περισσότερα μέλη της, εκτός από τις γνωστές φάτσες που ήξεραν ίσως γιατί βρίσκονταν εκεί εξαφανίστηκαν. Έπρεπε να προλάβουν ανοιχτό το Μακ-τάδε για ένα βιαστικό χάμπουργκερ πριν φτάσουν δέκα και μισή σπίτι για να γνωρίσουν τον προϊστάμενο του μπαμπά που θα κοιτάξει να τους βρει μια καλή θεσούλα του χρόνου που τελειώνουν το σχολείο.
Αιμίλιος Κατσούρης.

Σημ.2 : Το set των South of No North εκείνης της βραδιάς, το βρίσκετε εδώ