Stiff Little Fingers – Inflammable Material

Label: Rough Trade – ROUGH 1
Format: Vinyl, LP, Album
Country: UK
Released: Feb 1979
Genre: Rock
Style: Punk

Tracklist
A1 Suspect Device 
A2 State Of Emergency
A3 Here We Are Nowhere
A4 Wasted Life 3:03    
A5 No More Of That
A6 Barbed Wire Love
A7 White Noise
A8 Breakout
B1 Law And Order
B2 Rough Trade
B3 Johnny Was
B4 Alternative Ulster
B5 Closed Groove

http://www.slf.com/homebase.cfm

allmusic review

Originally released in 1979, Stiff Little Fingers were Ireland's answer to both the Clash and the Sex Pistols. They had the personal and political stance of the former, and the noisy, pissed off, slash-and-burn musical aesthetic as the latter. Fronted by guitarist and songwriter Jake Burns (he collaborated with journalist Gordon Ogilvie), SLF took off with their two singles "Alternative Ulster," and, for that time, the utterly out of control screaming that was "Suspect Device." These two singles make the purchase price of the album a priority. They represent barely contained youthful anger at social and political mores as righteous, utterly devoid of posturing or falsity and raging to break out. "Alternative Ulster" decries the Irish political sides in the Northern Ireland controversy -- the Royal Ulster Constabulary and the Irish Republican Army -- holding them both accountable for bloodshed and social and economic stasis furthering nothing but their own interests. "Suspect Device" which opens the set, screams at the heart of the conflict, that neither side can be believed as both reduce freedom to a buzzword while wielding guns. Both tracks are calls to arms, but of a different sort -- the arms of dialogue and intelligence in the midst of idiocy and murder. Punk rock never sounded so brutal or positive in one band. There are other fine cuts here as well, such as the Bob Marley cover "Johnny Was," reinvented for the times in Northern Ireland; "Wasted Life," another paean to drop out of a society that breeds death and acquiescence for its own sake, and the scathing indictment of the record company that released the album, "Rough Trade."

Inflammable Material vinyl rip

flac & scans 452 MB 

HERE FLAC

Or HERE  MP3

 

Flac From The CD Size: 303  MB HERE

Να πω ότι αυτό το άλμπουμ είναι για μένα ένα από τα κορυφαία όλων των εποχών.Η ανάρτηση αφιερώνεται σε όλα τα παιδιά στο Blue. Το Blue είναι το μόνο μαγαζί που έχω ακούσει το Johnny Was και μάλιστα ολόκληρο. Γεια σου Αναστάση.

Μέσα στον δίσκο βρήκα και ένα δισέλιδο μάλλον από το περιοδικό ''Μουσική'' ή είναι από το ''Ποπ & Ροκ'' δεν θυμάμαι ακριβώς, που παρουσιάζει δίσκο και συγκρότημα, και με εκφράζει απόλυτα, οπότε το παρουσιάζω αυτούσιο εδώ:

STIFF LITTLE FINGERS 

Μια ακόμη «Έκρηξη» στο Μπέλφαστ

«Εύφλεκτο υλικό έχει μεταφυτευτεί στο κεφάλι μου
είναι ένα ύποπτο μηχάνημα πού έχει
θανατώσει 2000
Οι λύσεις τους είναι τα προβλήματα μας
Παίζουν το παιγνίδι τής δύναμης και της εξουσίας
Μας φέρονται με τον πιο απαίσιο τρόπο
Μη τους πιστεύετε, μη τους πιστεύατε
Μη την ξαναπάθετε πάλι,
Πρέπει να σταματήσετε αυτό το ύποπτο μηχάνημα».
(Άπό τό «Suspect Device)
Πολιτικό και κοινωνικό, με θέματα πού θίγουν όλες τις πλευρές τής σύγχρονης ζωής, είναι το περιεχόμενο των τραγουδιών των Stiff Little Fingers. "Έχοντας υιοθετήσει το σκληρό, καυστικό και ειρωνικό ύφος των Sex Pistols, οι Fingers εξαπολύουν μια χωρίς προηγούμενο επίθεση, σε κάθε τι άδικο και στραβό της σημερινής κοινωνίας: Την αδικία του Νόμου και τής Τάξης, την κατάσταση στην Ιρλανδία, τα διάφορα πολιτικά συστήματα πού εξαπατούν τον κόσμο:
«Στο όνομα τής ελευθερίας,
μας στερούν την ελευθερία μας
Γιατί δεν φεύγουν όλοι τους
Μάς κάνουν να αισθανόμαστε υποχρεωμένοι
επειδή δήθεν μας έσωσαν απ’ την κόλαση
κι αμέσως μετά μάς βάζαν μέσα εκεί
Είναι καιρός πια να φύγουν οι μπάσταρδοι»
(Suspect Device)
Φυσικά δεν θα μπορούσαν να γλυτώσουν απ' αυτή την επίθεση και οι μουσικές βιομηχανίες:
«Το αφεντικό μάς είπε ότι θα γινόμασταν αστέρες, ότι θα πηγαίναμε κατ' ευθείαν στο No 1.
Μάς μιλούσε για επιτυχίες, περιοδείες και πολλά χρήματα
Πίστευα κάθε λέξη του
Δεν καταλάβαινα τότε ότι εξαπατηθήκαμε
από τα ψέματα αυτού του αδυσώπητου εμπορίου.
Αφήσαμε τις δουλειές μας γιατί μας
υποσχέθηκαν ότι θα ανεβαίναμε ψηλά
Ανακαλύψαμε όμως ότι είναι ένα πολύ σκληρό εμπόριο»
«Μπορεί να συμφωνήσαμε, δεν έχουμε όμως
υπογράψει τίποτα
Λυπάμαι παιδιά πρέπει να σας διώξουμε
Οι δικηγόροι μας λένε ότι ούτε καν σας ξέρουμε»
(Rough Trade)
 

Λόγια πού μιλάνε μόνα τους. Ρεαλιστικοί και ιδιαίτερα καυστικοί στίχοι αποκαλύπτουν την τύχη ή ατυχία αν θέλετε, πολλών συγκροτημάτων και την ωμή πραγματικότητα πού κρύβεται με επιμέλεια κάτω από το γκλάμορ και τα φανταχτερά πάρτυς των μουσικών αστέρων. Και το επιμύθιο:
«Ή μουσική είναι λεφτά, το κοινό είναι χαζό και δεν έχει καμιά σημασία 

Μας εμπορευόσαστε και υστέρα μας εξαπατάτε»
(Rough Trade)
Όπως οι Sex Pistols και οι Clash καυτηρίασαν πολλές κοινωνικές - πολιτικές καταστάσεις οι Stiff Little Fingers επισημαίνουν την αδικία πού είναι σύμφυτη με το Νόμο:

«Βρισκόμαστε στο κέντρο τής πόλης   
Δεν κάνουμε τίποτα κακό, απλώς σουλατσάρουμε
Ξαφνικά σε στήνουν στον τοίχο
και λεν δυνατά αστεία για να σε ταπεινώσουν
Κοροϊδεύουν την εμφάνιση σου και τα ρούχα πού φοράς
Δεν είναι σωστό να το λες αυτό δικαιοσύνη
Δεν υπάρχει δικαιοσύνη στο Νόμο και στην Τάξη
. . . . .
Είχα ένα φίλο πού τον τσίμπησε ό Νόμος
Τον έριξαν στο πάτωμα και τον μεταχειρίστηκαν
σαν να ήταν τίποτα
Τον κλωτσούσαν στο κεφάλι και γελούσαν όταν έφτυνε αίμα
Χτυπούσαν το πρόσωπο του και τραβούσαν τα μαλλιά του
Δεν είναι σωστό να το λες αυτό Δικαιοσύνη»
(Law and Order)

Σχηματίστηκαν «για πλάκα» προς το τέλος της δεκαετίας του ' 70 στο Μπέλφαστ, γιατί σύμφωνα με τα λεγόμενα τους... «δεν είχαν τίποτα άλλο να κάνουν». Ακολούθησαν διάφορα γράμματα από μουσικές εταιρείες πού τούς απέρριπταν, ένα αποτυχημένο συμβόλαιο με την Island και μετά ήρθε το άλμπουμ που τους καθιέρωσε, το «Inflammable Material». Τότε άρχισε ουσιαστικά ή καριέρα τους. Το άλμπουμ αυτό γράφτηκε στην Ιρλανδία και το συγκρότημα ήταν τότε βαθιά επηρεασμένο από τον εκεί τρόπο ζωής.
«Ποτέ δεν μάς ρωτούν αν θέλουμε πόλεμο Ποτέ δεν μάς έδωσαν το δικαίωμα να πούμε όχι. Δεν θέλουμε πια πόλεμο. Μη κατηγορείτε αυτόν πού τραβάει τη σκανδάλη. Παίζει μόνο το θανατηφόρο παιγνίδι τους. Ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς γιατί τότε κάποιος άλλος θα τραβήξει την σκανδάλη πάνω του».
(Από το «Νο More Of  That»)
Τα τραγούδια τους είναι εμποτισμένα με το παράλογο χιούμορ του πολέμου. Είναι χαρακτηριστικοί οι παρακάτω στίχοι:
«Σε συνάντησα στη χώρα του πουθενά Πιαστήκαμε χέρι-χέρι μέσα από το σύρμα
Ήταν αγάπη μέσα από τις Βόμβες
Αυτό πού μου έδωσες ήταν έρωτας μέσα  απ' τα ηλεκτροφόρα σύρματα».
(Barbed Wire Love)
«Μ' αρέσουν ακόμα αυτά τα τραγούδια» λέει ο φρόντμαν τού συγκροτήματος Jake Burns. «Νιώθω ακόμα το ίδιο πάθος πού είχα όταν τα πρωτογράψαμε, εξακολουθούμε δε να τα παίζουμε στα κονσέρτα. Θα ήταν όμως υποκριτικό να συνεχίσουμε να γράφουμε τέτοια κομμάτια τη στιγμή πού δεν ζούμε πια εκεί (στο Μπέλφαστ)». «Τραγουδούσαμε μόνο για τη ζωή μας, όταν όμως τυχαίνει να ζεις στη Βόρειο ' Ιρλανδία, τότε θεωρείσαι αμέσως πολιτικό πρόσωπο. ' Ο κόσμος φοβάται να βγει έξω τη νύχτα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τον πόλεμο των νεύρων γιατί εάν, και όταν συμβεί κάτι, γίνεται εντελώς απροσδόκητα. Επειδή όμως είναι απροσδόκητο είναι και πιο τρομακτικό».

«Μια φορά, καθώς περπατούσα σ' ένα κεντρικό δρόμο τού Μπέλφαστ» συνεχίζει ό Burns, «είδα να καίγεται ένα κτίριο κι αμέσως σκέφτηκα «"Ω! μια βόμβα!». Μετά σταμάτησα και ξανασκέφτηκα: «Για στάσου, εδώ καίγεται ένα κτίριο κι αυτό μόνο σκέφτεσαι;».
Αυτός λοιπόν ήταν ο λόγος που έφυγαν απ' την Ιρλανδία; «Ναι» άπαντα  ο μπασίστας Ali McMordie, «σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το κάθε τι στην Ιρλανδία σε κρατά εκεί πέρα για πάντα, δηλαδή μεγαλώνεις, παντρεύεσαι, ζεις κοντά στους δικούς σου! Εμείς δεν θέλαμε να κάνουμε μια τέτοια ζωή...».
Ίσως όμως γι' αυτό ό κιθαρίστας Henry Cluney εξακολουθεί να μένει στο Μπέλφαστ. Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι Fingers εξακολουθούν να είναι κατά μεγάλο ποσοστό, οι μαριονέττες του δημοσιογράφου της Daily Express, Gordon Ogilvie. του οποίου ή τάση να δίνει στους στίχους μια πολιτική χροιά, άνοιξε το δρόμο στους Undertones για να γίνουν τα τελευταία ταλέντα τής Β. Ιρλανδίας. Στο δεύτερο τους LP όμως, «Νοbody's Heroes», ή πολιτική παίζει ένα περισσότερο δευτερεύοντα ρόλο.
Ο Burns μένει στο Earl's Court μαζί με τον μάνατζερ τους, συνθέτη και προσωπικότητα δημοσιογραφική Gordon Ogilvie πού ή συνεργασία του στην αρχή δεν ήταν και πολύ πετυχημένη. Λέει ό Bums:
«Στην αρχή είμαστε επιφυλακτικοί, κάπως καχύποπτοι, γιατί νομίζαμε ότι θα χρησιμοποιούσε στα τραγούδια φράσεις πολιτικές πού γράφονται στις εφημερίδες - δεν είμαστε πολιτικοί!».
Απαλλαγμένοι πια από το περιβάλλον του Ulster, την πολεμική ατμόσφαιρα και τα ηλεκτροφόρα σύρματα, οι Stiff Littie Fingers του «Nobody's Heroes» είναι περισσότερο «καθαροί», νοικοκυρεμένοι, αποκρυσταλλωμένοι και προσωπικοί.
«Τα τελευταία τραγούδια γράφτηκαν για πράγματα πού είναι πολύ κοντά σε μας», συνεχίζει ό Jake, όπως το «Wail And See» πού αναφέρεται στον τελευταίο μας ντράμερ και περιέχει ορισμένες παρατηρήσεις του πατέρα μου πάνω στο θέμα αυτό. Επίσης αναφέρεται στη μουσική κατάσταση της Βόρειας  Ιρλανδίας, όπου για να πετύχεις, πρέπει τουλάχιστον στην αρχή, να παίζεις country and western τραγούδια ή τα κομμάτια του top-30. «Το αστείο είναι, ότι κάπου στη Βόρειο Ιρλανδία υπάρχει ένα γκρουπ που παίζει το κομμάτι μας «At The Edge» κι ότι ο τύπος πού δεν μας άφηνε να εμφανιστούμε στο κέντρο του πριν δύο χρόνια, τώρα τούς πληρώνει εκατό λίρες τη βραδιά για να παίζουν αυτό το τραγούδι».
Δεν υπάρχει περίπτωση να πέσουν οι S.L.F. στην παγίδα να γράφουν τραγούδια με τα οποία δεν θα έχουν καμιά σχέση. Δίνουν μεγάλη έμφαση στην «πείρα» σαν το βασικό στοιχείο της δημιουργικής δραστηριότητας. Οι Fingers δεν μπορούν να λειτουργήσουν διαφορετικά. Ο Jake Burns μιλά για το κομμάτι «Tin Soldier»: «Γράφτηκε για ένα φίλο μας, τον Alan, πού υπηρετεί στο στρατό. Οτιδήποτε λέγεται μέσα στο τραγούδι είναι πέρα για πέρα αληθινό. Καθίσαμε μαζί ως τις τρεις το πρωί σ’ ένα ξενοδοχείο και μου τα είπε όλα. Για το πώς κατατάχτηκε.( Σ.Σ.: Ή στράτευση στη Μ. Βρετανία δεν είναι υποχρεωτική), τι πράγματα έκανε για να φύγει - μέχρι ασημόχαρτο κατάπιε - για να φανεί σκιά στον πνεύμονα του. Προσποιήθηκε ότι είναι ομοφυλόφιλος και πολλά άλλα».

«Τενεκεδένιε στρατιώτη
Παραιτήθηκες απ' τ' όνομά σου
Τενεκεδένιε στρατιώτη
Δεν έχεις ευκαιρίες για χρήματα ή για δόξα
Τενεκεδένιε στρατιώτη Τώρα ξέρεις την αλήθεια
Τενεκεδένιε στρατιώτη Ξέγραψες τα νιάτα σου...»
Εξ αίτιας του περιεχομένου των τραγουδιών τους, οι Stiff Little Fingers θα μπορούσαν εύκολα να θεωρηθούν σαν πολιτικοκοινωνικοί σταυροφόροι, χάρη στα ακραία ξεσπάσματα τους.
Burns: «Στην πραγματικότητα ποτέ δεν κάναμε σταυροφορία για τίποτα. Αυτό πού κάναμε ήταν απλώς να δείχνουμε στον κόσμο το τι συμβαίνει γύρω του. Δεν έχουμε επηρεάσει ή αλλάξει τίποτα».
«Είμαστε ύποπτα μηχανήματα αν κάνουμε αυτό πού μάς έχουν πει

Ένα όμως ύποπτο μηχάνημα μπορεί να πετύχει κάτι μόνο του
Είμαι ένα ύποπτο μηχάνημα πού ό Στρατός
δεν μπορεί να αφοπλίσει
Θα τιναχτούμε όλοι στα μούτρα τους...» 

Μιχάλης Δελής