Κριτική Βιβλίου: "Κόκκινα Πρίσματα"

    

    Κριτική του βιβλίου "ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΡΙΣΜΑΤΑ" (Εκδόσεις 24 Γράμματα) του Κώστα Παπαποστολόπουλου (Blogger των Urban Aspirines), η οποία δημοσιεύθηκε στην ATHENS VOICE τεύχος 981 στις 11 Δεκεμβρίου 2025 σελίδα 91.
    Σας παραθέτω αυτούσιο το κείμενο:

    Τα «Κόκκινα Πρίσματα» του Κώστα Παπαποστολόπουλου είναι ένα βιβλίο που με συγκλόνισε βαθιά, όχι μόνο για την υπόθεσή του αλλά κυρίως για τον τρόπο που ξεδιπλώνει τα ανθρώπινα συναισθήματα. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες ένιωσα να με παρασύρει η σκοτεινή, φορτισμένη ατμόσφαιρα της ιστορίας. Ο πρωταγωνιστής, βυθισμένος στη θλίψη και στην οργή, γίνεται ένας άνθρωπος που περιφέρεται ανάμεσα στο πένθος και στην ανάγκη για εκδίκηση. Αυτή η εσωτερική του πάλη ήταν για μένα ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία του βιβλίου, ένιωσα την πίκρα του, την αγανάκτηση, αλλά και την απελπισμένη προσπάθεια να βρει έναν τρόπο να συνεχίσει να ζει.
     Ως αναγνώστης ένιωσα έντονα τη μοναξιά του ήρωα — ξένος ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους, εγκλωβισμένος σε σκέψεις που τον βαραίνουν. Το νησί αποκτά σχεδόν συμβολικό χαρακτήρα. Η τοποθεσία λειτουργεί σαν καθρέφτης της ψυχικής του κατάστασης: κλειστή, μυστική, γεμάτη σκιές.
    Αυτό που με άγγιξε περισσότερο ήταν η σταδιακή μεταμόρφωση του πρωταγωνιστή. Τον ακολουθούμε στη διαδρομή του μίσους, όμως βλέπουμε ότι πίσω από την επιθυμία για εκδίκηση υπάρχει ένας άνθρωπος συντετριμμένος. Όταν τα δύο πρόσωπα βρίσκονται τελικά μόνοι σε μια βάρκα, η ένταση κορυφώνεται. Κι όμως, εκεί έρχεται η ανατροπή που άλλαξε όλη την εικόνα του βιβλίου μέσα μου.
    Αυτό το σημείο με γέμισε συγκίνηση. Εκεί συνειδητοποιούμε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου μπορεί να είναι ο ίδιος του ο εαυτός — η οργή, η εκδικητικότητα, ο πόνος που κουβαλά. Η πράξη σωτηρίας του ήρωα είναι τελικά η δική του λύτρωση. Το βιβλίο αφήνει μια αχτίδα ελπίδας· δείχνει ότι ακόμη και μέσα στο πιο σκοτεινό σκοτάδι, το καλό μπορεί να νικήσει. Έκλεισα το βιβλίο με ένα αίσθημα κάθαρσης και μια βαθιά σκέψη για το πόσο δύσκολο, αλλά και απελευθερωτικό, είναι να συγχωρείς.
    Η περιγραφικότητα των τοπίων και του χώρου που εκτυλίσσεται η ιστορία σε ταξιδευει σε μια διαφορετική πραγματικότητα..ίσως πιο αληθινή απο αυτή που νομίζουμε οτι ζούμε..
   Οι προσωπικότητες έντονες και ξεχωριστές...Ας σκεφτούμε ποιος είναι πραγματικά ο λόγος για ένα μικρό χαμόγελο...ένα φτερούγισμα στην καρδιά, ένα πεταχτό φιλί...λίγη συγχώρεση...κυρίως του εαυτού μας...
  ...Ναι δεν μπορούν όλα τέλεια να είναι...όμως μπορούμε να δώσουμε χρώμα στην ασπρόμαυρη αλήθεια μας.

Φωτεινή Ανέστη (Δημοσιογράφος)