ΣΥΝΟΡΑ

 

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ

Η νύχτα ξεσπαθώνει ,
οικοδέσποινα στο στειρωμένο , μωρό Νου
κάταχνο της ποίησης σύννεφο υφαίνει .

Κανείς δεν ανασαίνει .

Μονάχα μία θέα από πνιγμένα στόματα .
Μονάχα μιά βοή από μανιασμένα ποδοβολητά - Σκέψεις .
Και ... οι στίχοι σαλεύουν ορθωμένοι
στους ξέφρενους χορούς μιάς άδηλης φωτιάς .

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ 

Στις θερισμένες στιγμές της πυκνότερης ομίχλης .
Εκείνης που τις αναμνήσεις μας καλύπτει .
Στα καρφωμένα βλέμματα των αδαών
στη σήψη των κουρασμένων εραστών
στη μονοτονία κεραυνόπληκτων μουρμουρητών .

Ο φόβος για το μέλλον τσακίζεται
στην κορυφή της μυστικής πυραμίδας
στεγάζοντας με ημέρες παράξενες
τους έξαλλους κόσμους της παραφροσύνης μας .

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ 

Στην πλήρη άγνοια
από τις αστέρινες αβύσσους που τη γύμνια μας ενδίδουν .

Στον ήχο από τις γκρεμισμένες επιμονές .
Στους κληρονόμους των αρχαίων θεμελίων .
Στους Δαίμονες μιας ψιθυριστής φήμης .

 

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ

Συνεχίστε τις θολωμένες αποκαλύψεις
ξεστομίζοντας τη διαδικασία
αμείωτων συναισθημάτων .

Η Νύχτα κερδίζει ακόμη .

Μπορώ να μπω στα όνειρά σου ;
Δε ζητώ τίποτα .
Μονάχα μία σταγόνα της ψυχής σου να γευθώ .
Λες κι η απαγγελία στο αποκορύφωμά της φθάνει .

Μετά από φτερόκοπο τρέξιμο
τα βράδια αναπαύονται στις λάμψεις σωριασμένων εποχών
πίσω από τα συρρικνωμένα διαστήματα φθοράς και δόξας .

Η Νύχτα κερδίζει ακόμη .

Η σάρκα η γυμνή ματώνει
και το παλιό βαθύ πηγάδι της ανθρώπινης φρίκης
ξεχειλίζει από κατάρες .

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ  

Πόσες
μα πόσες υποσχέσεις δε θάψαμε
στα παχνογάλαζα βουνά που δεν πιστέψαμε
κολυμπώντας στις ψευδαισθήσεις λιωμένης συνήθειας ;

Στη σκληρή πετρωμένή ισχυρογνωμοσύνη μας
στην πικραμένη αδιαλλαξία
στην άτιμη και άδικη αλαζονεία μας ;

Γυρνά .
Στροβιλίζεται ο χώρος .
Ο χρόνος .
Σε ωοθήκες κοσμικής Γέννεσης
σωριάζει παιχνίδια απόλαυσης για μια στιγμή
... Κι ύστερα χάνεται .


ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ  

Το φεγγάρι σπαρταρά πάνω στο θρέμμα των Θεών
στο αναίμακτο βελούδο .
Την υστερία του τη νωχελική
στον Πατέρα Ουρανό καρφώνει  .

Αρρωστημένες ξένες μορφές , κάποτε φίλοι , κολλητοί , γυναίκες , εραστές
τώρα τίποτα , τώρα μια ανάμνηση
γδέρνουν με τρέλα επιληπτική
τον γερασμένο θόλο
μιας πνιγμένης από το δέος περιπλάνησης .

Μία αστροφεγγιά , αστρόφυλλο ψυχής
συστρέφεται , λυσσομανά , αγωνίζεται
γαντζώνοντας επώδυνα τις λέξεις που απαραίτητες έγιναν
γιά το ΛΕΞΙΚΟ της γυμνής Ανθρωπότητας .

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ 

Αμφισβητώ το ζαρωμένο σβόλο του χώρου
που με τον χρόνο συνεργάζεται .
Τον πιστεύω όμως .
Συνεργός της ανθρώπινης αδυναμίας είναι .

Κύκλους κάνει .
Σαν αρπακτικό !
Γύρω από τη δύναμή μας .
Με υποταγμένους ρόλους μας προικίζει.
Τα λόγια τα χλωρά φυλάει
και τις εμπειρίες μας επισκέπτεται .

Όφις τρισκατάρατος .

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ

Επικίνδυνες είναι
Την αντοχή μας δοκιμάζουν
σε στιγμές που η θέρμη μας αγωνιά .

...Τόσα λόγια !
...Φυλαγμένα λόγια !
Ποτέ ειπωμένα .
Παράξενο δύναμης μήνυμα .
...Κι όμως !
Ίχνος τους κανένα .

Ένα φιλί μονάχα .
Γλυκό
Κόκκινο
Αναπάντεχο
που Ζωή στον σκόρπιο ουρανό φιλεύει .
Σκιρτάει , τρεμουλιάζει , αγωνιά , θρυμματίζεται
και βλασταίνει ατέρμονη Αγάπη .

ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ .

...Μα , αυτό το μικρό κομμάτι Ελεύθερης σκέψης
ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ .
ΔΙΚΟ ΜΟΥ !!!

Σαν πελελή ανάσα τρέχει στη ρυτιδιασμένη Γη
και σφραγίζει εκρήξεις από στίχους .

ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ !!!

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ ΚΑΡΙΟΛΗΔΕΣ !!!

Στίχοι : Κωστάκης ( Urban Aspirines )

Σχέδια :  Vaso Delirium