SUMMERTIME BLUES ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΟ ΜΠΛΕΝΤΕΡ

Κυριακή 14 Ιουνίου γύρω στις 19:30 σκούζει το κουνητό μου . Το ανοίγω .
" 'Ελα ρε μαλάκα είμαι κάτω από το σπίτι σου , κατέβα να ξεφορτώσουμε τη μηχανή μου ."
Περίμενα τον φίλο μου τον Λευτέρη εδώ και δύο εβδομάδες να έρθει στην Αθήνα γιά να διευθετήσει κάποιες προσωπικές του ιστορίες , αλλά ο καιρός με τις βροχές του μας είχε χαλάσει όλα τα σχέδια . Δεν έχει περάσει σχεδόν ούτε ενάμισης μήνας από τότε που κάναμε με τον Λευτέρη , εκείνο το Σουρεάλ ταξίδι της κρεπάλης στην Πάτρα ( SWEET HOME ALAPATRA - Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ : Στο Blog "URBAN ASPIRINES"). 
Ξεφορτώνουμε το TDM YAMAHA , το κουβαλάμε στο υπόγειο γκαράζ της πολυκατοικίας που μένω , κάνουμε μία σύντομη επίσκεψη στην οικογένειά μου που μένει στον πάνω όροφο , και μπαίνουμε στο σπίτι μου με τα μπαγκάζια του Λευτέρη .

Ο σχεδόν τεσσάρων μέτρων διάδρομος που οδηγεί από την πόρτα έως το σαλόνι του σπιτιού μου είναι σημαιοστολισμένος . Κάγκελλο ο Φωκάκιος !!!
" Μα τι μαλάκας είσαι ;" Μου λέει .

Καμιά εικοσαριά μπύρες μας περιμένουν μαζί με 5 λίτρα τσίπουρο που έχει κουβαλήσει ο Λευτέρης . Μιά Χαρά-δρα θα περάσουμε !!! Στεγνοί θα μείνουμε πάλι .

Δε θα περιγράψω μέρα με τη μέρα τις σαχλαμάρες που κάναμε με τον Λευτέρη , μέσα ή έξω από το σπίτι . Τι να πω δηλαδή ;
Τον ταξιτζή που πήραμε γιά να μας πάει στο Lidle γιά μπύρες και ουίσκια κι όταν είδε τα καφάσια να φορτώνονται στο πορτ μπαγκάζ του αμαξιού του έπαθε "Μεσογειακή Σβουρδίνγκλα ;
"Εχετε και κάτι άλλο στο σπίτι εκτός από τα ξύδια ;" Μας ρωτά ο πονηρός και μάλλον μέσα στα κόλπα ταρίφας .
"Ούτε άσπρα,ούτε κόκκινα,ούτε κίτρινα,ούτε μπλε" Απαντά ο Λευτέρης.
"Τζιβανάκια στο Αιγαίο,δεν με παίρνετε καλέ" Ψυθιρίζω σιγοτραγουδώντας.

Τρεις ημέρες αργότερα μας την καρφώνει να κάνουμε μια εικαστική παρέμβαση με τα άδεια κουτιά μπύρας.Καλή σαχλαμάρα κι αυτή.Η "Τέχνη της κρεπάλης" και ο Πύργος της Βαβέλ!

Κάποια βράδια έπειτα,το σπίτι έχει κορεστεί από μια απίστευτη Overdose άδειων κουτιών,θα πρέπει να γεμίσουμε τουλάχιστον 10 σακούλες σκουπιδιών γιά να τα πετάξουμε,και μου έρχεται η φαεινή ιδέα να τα ποδοπατήσω ώστε να πιάνουν λιγότερο χώρο.Τα κουτιά κολλάνε κάτω από τις παντόφλες μου,ο Λευτέρης χέζεται από τα γέλια και μου λέει :
"Μοιάζεις σα να φοράς πατίνια"

"Τότε να κάνω πατινάζ" Του απαντώ μέσα στο λιώμα μου και ετοιμάζομαι να κάνω πατινάζ στο διάδρομο του σπιτιού μου.
"Που πας ρε μαλάκα Κωστάκη;" Μου λέει."Θα τσακιστείς". Τελευταία στιγμή στηρίζομαι πάνω στον καναπέ και αποφεύγω τα χειρότερα .

Παίρνει το κινητό του και ετοιμάζεται να αποθανατίσει την κορυφαία σαχλαμάρα μου.
Το σκέφτομαι καλύτερα και αποφασίζω τελικά να μην πάρω το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες του Πατινάζ .Γλίτωσα τελευταία στιγμή τις πατερίτσες και τους γύψους! Στρώνω τον Φωκάκιο στην τραπεζαρία και σκάμε στο φαγητό . Κα(β)λή μας όρεξη !!! Πατατοσαλάτα,καπαρόφυλλα, συκώτι τσιγαρισμένο στο κονιάκ,γραβιέρα Νάξου,αυγά ξανθών σαλλιγγάρων στη σούβλα ,χέστε μας !!!

Τελευταία μέρα,Δευτέρα 22 Ιουνίου,γύρω στις 17:30 τρώμε μια απίστευτη κεραμίδα στενοχώριας από το τηλέφωνο. Πέθανε ο πρώτος ξάδελφος του Λευτέρη από ανακοπή καρδιάς. Ενας υπέροχος άνθρωπος ο οποίος λίγες μόλις ημέρες πριν είχε χρηστεί Μητροπολίτης Κεφαλονιάς. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο γιά το πως περάσαμε το τελευταίο βράδυ. Προσωπικά είμαι Αθρησκος. Αθεος όχι. Τον Θεό μου τον κρύβω μέσα μου και όχι σε ηλίθια θρησκευτικά δόγματα. Θεός μου είναι ο ουρανός, η ελευθερία, ο φίλος μου, η σχέση μου, η φίλη μου, ο αέρας που αναπνέω, η θάλασσα, τα χρώματα, η μουσική και πολλά άλλα.

Τρίτη πρωί αναχωρεί ο Λευτέρης από Αθήνα.
Αγρια έχω μάθει να ζω τη ζωή μου έως τώρα και έτσι άγρια θα συνεχίσω έως το τέλος της.
Ευχαριστώ τον φιλαράκο μου γιά αυτές τις δέκα ημέρες που ζήσαμε .

 Ο  ΚΟΣΜΟΣ  ΜΑΣ

Απτός , μα λυσσασμένος ο κόσμος μας
όρια αγνοεί , όρια του θέτουμε .
Ατέρμονα η μουσική μετατρέπεται σε αιώνια αγάπη .

Αφουγκραζόμαστε κάθε όνειρο,
ξυπνάμε ιδρωμένοι
γιατί η αλήθεια μας τρομάζει .

Δεν έχω ένα πιό μεγάλο "Α" να βάλω στη λέξη ΑΓΑΠΗ .
Δεν έχω ένα πιό μεγάλο "Α" να βάλω στη φράση : " Ας είναι , ότι κι Αν είναι "

Φεγγάρια χίλια βρήκα στο κορμί σου
λιμάνια στο μυαλό σου
και ουρανούς στο σώμα σου .

Δεν έχω ένα πιό μεγάλο "Α" να βάλω στη λέξη ΑΓΑΠΗ .

Στην ψυχή σου τι θα βρω ;

Τα Απίστευτα ή εκείνα τα πιό πιστευτά ;
Εκείνα με το "Α" κεφαλαίο
ή μήπως τις στείρες στιγμές Απίστευτης ηλίθιας φαγωμάρας ;

Δώσε ρυθμό στο χαμένο μου πεντάγραμμο
Υφανε τις νότες που θα κουρσέψουν τις μελωδίες μου
Γείρε μαζί μου δίχως να σβήσεις τα τραγούδια μου .

Κάντα ηλίθια καθημερινότητα .
Θα το αντέξω .

Δεν έχω ένα πιό μεγάλο "Α" να βάλω στη λέξη ΑΓΑΠΗ .
Δεν έχω ένα πιό μεγάλο "Α" να βάλω στη φράση : " Ας είναι , ότι κι Αν είναι "

( Αφιερωμένο στην Κέλλυ και τον Λευτέρη καθώς επίσης και στα φιλαράκια μου που ζουν στην Κεφαλονιά )